Effe fietsen – The world on a bike

Een echt toeristenoord waar we nu zitten: Vang Vieng. Nadat we een paar dagen in de jungle slechts vijf andere fietsers, waarvan twee Nederlanders, tegenkwamen, stikt het hier van de falang, of westerlingen. Verbijsterend hoe een aantal backpackers, want we willen zeker niet generaliseren, hun tijd doorbrengen: liggend op een soort loungebedden, televisie-kijkend. ’s Morgens om elf uur al. We hebben een dagje rust nodig en gelukkig hebben we weer een mooi bamboehutje aan de rivier, ver van de drukke toeristenkermis (noemde Joost Franken Vang Vieng geen kermis? Goed waarnemer dan), maar behoefte om hier langer te blijven hebben we niet.

Over gezondheid: wat opvalt is dat we in Thailand menig dik kind zagen en in Laos geen enkel. De Thai verzetten dan ook geen meter zonder brommer of auto. Dat is echt Amerikaans. De Lao moeten wel lopen, want een ander vervoermiddel buiten de bus hebben ze meestal niet. Ze eten ook datgene wat het land en hun eigen erf hen biedt en geen vette happen. Welvaart is wel prettig, maar het vergt extra inspanning om gezond te blijven.

Pluimentijd: alle bewoners in de hutjes in de bergen snijden op dit moment grote rietpluimen van de bergen. Ze drogen deze, of in de zon gewoon op de weg, waar echt hele rijen liggen, of soms, om het proces te versnellen, boven het vuur. Ze slaan het zaad en het stuifmeel eruit, zodat je soms door een wolk van stuifmeel fietst, en bundelen er dan bezems van die door vrachtwagentjes worden opgehaald. Wat doen ze toch met al die bezems vroegen wij ons af. Maar er wordt wat afgeveegd in dit land. Het huis, de markt, het droge stof om het huis, want meestal is er geen gras en is het ongeplaveid in de straatjes en rondom de huisjes. Een stofzuiger heb ik nog niet gezien maar electriciteit is ook zeer schaars, dus dat heeft vast geen prioriteit.
De pluimen vormen dus een vorm van handel, evenals de bamboe, waar ze latten van maken, de bananen en mandarijnen die ze in stalletjes verkopen en de stoffen die ze weven. Kippen en varkens lopen gewoon over de weg, maar zijn ook het vlees dat ze in stalletjes en restaurantjes aanbieden. Er is dus wel enige handel, maar informeel, want het wordt voor zover wij kunnen zien nergens geregistreerd. Alleen in de grotere plaatsen krijgen we een rekening in het guesthouse, maar daarbuiten niet.

We hebben weer enkele fantastische bergetappes achter de rug met zicht op de bijzondere vormen van het karstgebergte. Frans moet bij het karstlandschap steeds denken aan schilderijen van onze oude meesters, die zich een voorstelling maakten van een berglandschap en dan van die romantische plaatjes schilderden. Dat landschap bestaat dus echt. Frans moppert wel eens dat wij dit soort ondernemingen niet meer zouden moeten willen op onze leeftijd. Hij praat soms echt al als een gearriveerd pensionaris, maar als de zware etappes achter de rug zijn is hij toch ook weer heel tevreden dat we dit gedaan hebben. We zouden heel veel gemist hebben als we dit met de bus hadden gedaan.

Omdat er zo weinig fietsende toeristen waren in het berggebied waar we uitkomen, is er meteen contact met andere fietsers. We hebben een halve dag opgetrokken met een Nederlands meisje, die op haar eentje fietste en we hebben opgetrokken met een Amerikaans stel. (Hij schrijft voor een Bike-magazine en fietst daarom overal in de wereld.) We hebben veel met hen gediscussieerd over de politiek van Bush en het leven in Amerika. Zij zijn erg tegen Bush en schamen zich voor de wijze waarop Amerika zich in de wereld manifesteert. Zeker ook in Laos, waar Amerika tijdens de Vietnam-oorlog een aantal bommen gooide, groter dan waar ook ter wereld. Hun opvattingen strookten dus wel met de onze. Hun schaamte komt overeen met wat Duitsers wel tonen ten opzichte van hun wereldoorloggedrag. Om hun gedrag (zij het dat het de politiek van de vorige generatie is) enigszins goed te maken ontvingen ze ons onderweg met koffie op een terras waar we uiteindelijk samen een onverwachte tussenstop maakten. Het bleek te liggen bij een warme bron, waar we verrast werden door prachtige piepkleine nieuwe bamboebungalowtjes en natuurlijk het bad in de warmwaterbron. Heerlijk. En dan natuurlijk ’s avonds weer samen eten in het enige restaurantje in de buurt en discussieren in de kou, want dat was het daar wel daar boven op de berg. En dan nu weer de confrontatie met een uitwas van onze westerse maatschappij. Morgen gaan we richting Vientiane, de hoofdstad en daar doen we wel weer een paar dagen over. Ik geloof dat we een goede balans hebben tussern inspanning en ontspanning. In elk geval geniet ik met volle teugen van deze vrijheid. Het is heerlijk niet steeds te hoeven denken dat het volgende week al weer afgelopen is. Niet al je vakantie hoeven beeindigen als je net het gevoel hebt de zaken in een land door te krijgen. Een sabbatical van een jaar is misschien ook wel wat? Hoewel Frans er niet aan zou moeten denken. En ik misschien ook wel niet..
Eveline

Na een paar zware fietsdagen zijn we nu lekker lui-toeristisch bezig. Er zijn hier weer veel ‘falang’ = westerlingen in tegenstelling tot onderweg. We hebben onze eerste echte bergetappes gehad. En dat viel niet altijd mee moet ik eerlijk zeggen. Vrijdagochtend om 07.15 zaten we aan het ontbijt met onze fietsen voorzien van onze tassen en met al onze laagjes aan, want het is koud. Onze etappe van die dag is 82 km, waarvan 54 km stijgen. Frans wilde een bus nemen, maar informatie bij een plaatselijke gids zei ons, dat de tocht weliswaar zwaar, maar wel te doen moet zijn. De gids fietste de tocht ook wel eens met (ervaren) fietstoeristen. Het is een wonderlijke ervaring ’s morgens de vroege zon op een bergweg door het tropisch woud. Geen ander geluid dan tropische vogels. Het is voor mij een beetje de ervaring van een marathon lopen. Onderweg gedachten als: dit heb ik zelf gewild, dus nu doorzetten, en: Frans had misschien toch wel gelijk met die bus, en: als er nu een pickupje stopt wil ik mee. Ook wetende dat ik dit toch zelf af wil maken, want dat is de overwinning die achteraf zo belonend is. Met natuurlijk de schitterende afdaling. Zicht op het indrukwekkende gebergte, waar we tegenop geklommen zijn. De leuke dorpjes met de ontwapenende kinderen en de soms wat verlegen, maar vriendelijke volwassenen.
We zijn er uiteindelijk gekomen, in Pak Mong. Een gat met enkele, niet erg schone guesthouses. We hebben er verschillende gezien. Een bleek een Chinees gokhuis, waar we absoluut niet welkom waren. We kregen ten slotte een kale, vrije schone kamer. Een spijker om niet al te schone handdoeken aan op te hangen. Een private toilet: een hok met wc, een ton met een pannetje om te ‘ douchen’. Wat zijn we decadent geworden bedenk ik. Waar is de tijd gebleven dat we dolenthousiast met 14 op een lager in een berghut in de Pyreneeen sliepen, waar we als we moesten plassen ’s nachts naar buiten konden om ergens achter een rots te zitten?

Zaterdag staat er 112 km op het programma. Minder zwaar, want heuvelachtig, dat wil zeggen korte stukken stijgen en dalen. Opnieuw is het een genot de ochtendnevel tegen de bergen te zien, de zon langzaam warmte te voelen geven en het tropische landschap om ons heen te hebben. Het is groen, kokospalmen, bananen, voor ons onbekende vaak bloeiende bomen. Alleen de teakbomen verliezen hun grote bladeren, waaruit blijkt dat het hier winter is.
Na 116.5 km bereiken we Luang Prabang. Een droom van een hotelkamer in een gerenoveerd pand uit de Frans-koloniale tijd. Luang Prabang is in 1995 op de lijst van Unesco geplaatst als belangrijk cultureel erfgoed. Dat betekent dat er geld wordt uitgetrokken om in de stad waardevolle monumenten te restaureren. Dat is te zien. Ons hotel heeft een mooie veranda en glimmende teakvloeren. Onze kamer een echte douche, dikke, schone handdoeken en een balkon met rotan stoeltjes, uitkijkend op een Wat. Een Wat is een boeddhistisch klooster met vaak een heel mooie tempel. ’s Morgens om 04.00 worden we even uit onze slaap gehaald door een grote trom, die de monniken moet wekken.

Nu dus een paar dagen rust. We slenteren door de stad, bezoeken enkele Wats, het Koninklijk Paleis, dat nu museum is en de avondmarkt. Vandaag hebben we de kettingen van onze fietsen schoongemaakt en we genieten van de Franse sfeer: Ontbijt met warme baguette en Edammer kaas. Vermeldenswaard, omdat het ontbijt buiten steden bestaat uit ‘ Feu’ , noodlesoep met vlees en groenten, gebakken rijst of ‘wattenfabrieksbrood’ met gebakken ei. Zeer voedzaam, maar lekker op de nuchtere maag?
Zowel de Thai- als de Laos-keuken, zijn overigens echt goed. Altijd verse groeten, verse kruiden, het vlees creeert de behoefte aan tandenstokers, maar is wel steeds heel smakelijk, soms te spicy voor ons. Maar de keuken is ook vrij beperkt. De salade met gerookte kip en een glas rode wijn gaven dan ook een luxe gevoel. Verder drinken we meestal een Lao-bier bij het eten. Wat we mannelijke gezelschappen hier, en ook in Thailand soms zien doen is whiskey drinken bij het eten. Ze brengen een doos (Johnny Walker moet het zijn kennelijk) mee, of kopen een fles, in de doos, en verdunnen deze met soda of cola. Wij nemen bij het eten graag de gewoontes van een land over, maar hieraan hebben we ons toch maar niet gewaagd.

Laos is een stuk armer dan Thailand. Er rijden nauwelijks auto’s. De mensen wonen in bamboehutjes en hebben te eten en te drinken. Handel lijkt zeer beperkt. Van het communistische regime hebben we nog niet veel gemerkt. De wegen zijn ons tot nu toe meegevallen. We hadden voorzien op ongeplaveide wegen te moeten fietsen, maar onze routes waren tot nu toe geasfalteerd. Er gaat ook wel Europees geld naar het land voor de verdere ontwikkeling van landbouw en infrastructuur en dat vind ik goed besteed.
Frans is op een andere computer bezig met de foto’s. ik ga nog wat winkelen. Morgen weer bergetappes en nog zwaarder dan we al hadden, maar we hebben nu klimkilometers in de benen denk ik maar.
Eveline

Nadat er een heel verhaal dat we geschreven hebben plotseling van het scherm verdween een nieuwe poging:
Met de bootreis erbij zitten we nu drie dagen in Laos. Die bootreis was een minder leuke ervaring. De boot werd volgestouwd met backpackers. Zitten op de plankes die voor banken moesten doorgaan was voor Frans niet mogelijk, dus zijn we bij de geweldig grote rugzakken die de backpackers meesjouwen gaan zitten/liggen. Het zicht op de Mae Kong was mooi, maar we zaten onder een afdak en het was allemaal niet zo goed te zien. We hebben overnacht in een mooi guesthouse en woensdag begon dan ons grote avontuur in Laos. De weg, die was aangekondigd als onderhard, bleek gelukkig goed verhard en prachtig. De natuur is echt sprookjesachtig. Mooi zicht op de rivier de Beng en leuke dorpjes, waar de kinderen nu geen hellow meer roepen, maar sabaai-di. Dat is de Lao-welkomstgroet. We hebben gisteren de hele dag opgefietst met een Belgische 24-jarige jongen, die al vanaf begin november reist en onderweg heeft besloten dat fietsen toch eigenlijk leuker is. Hij heeft in Bankgkok een fiets gekocht met een karretje voor zijn rugzak en tent en fietst nu rond. Hij is niet gebonden aan de gebaande wegen, maar wil gewoon naar China en kiest dan de kortste en naar hij hoopt minst bergachtige routes. Daarna gaat hij nog naar Tibet. Ondernemende knul. Het was gezellig met hem. Zijn weblog: htttp://torfs-pieter.skynetblogs.be. Laos is wel heel veel armer dan Thailand is onze indruk. De mensen in de dorpjes waar we doorfietsten hebben eten, een dak en kleding. Naakte kindjes in het stof is echter heel gewoon. Tussen de varkens en kippen en onzettend veel honden die daar op de ongeplaveide erven rondscharrelen. Hun verblijven zijn hutjes, meestal van bamboe en teakhout, maar vrolijk zijn ze zeker. Ik heb nog niet geconstateerd dat de vrouwen alleen voor het werk opdraiien. Zowel mannen als vrouwen zijn met de dagelijkse dingen bezig: zorgen voor het eten, werken op de veldjes, zorgen voor de kinderen, hout halen uit het bos om te stoken enz. Met mijn feministische blik heb ik hier, ook gezien de opmerkingen van Joost Franken, extra op gelet, maar tot nu toe is dit voor ons niet opvallend geweest. Evenals veel dronkenschap, ook dat hebben we gelukkig nog niet kunnen constateren.

Ons verblijf afgelopen nacht in een gehuwcht was zeer primitief. Een kleine, warme kamer met een hurktoilet en een grote ton water ernaast. Dat was het. Geen electriciteit, dus we hebben voor het eerst onze hoofdlampjes gebruikt, want ook al gingen we dan al om 20.00 uur slapen, om 18.00 uur is het hier echt donker. Ons ontbijt hebben we gebruikt in wat wij een oude schuur zouden noemen, maar wat hier trots werd aangeduid als coffeehouse.
Vandaag treffen we het beter. Een mooi guesthouse, een keurige kamer met een megabed en een warme douche, kost wel 4 euro…

Frans krijgt later het woord en zal dan ook weer proberen wat foto’s te plaatsen, want dat is de laatste keer mislukt.
Het is overigens leuk zo tussentijds even wat te melden van de reis en de reacties te lezen. Het werkt zoals een dagboekje, je verwerkt er meteen iets van de indrukken die je opdoet mee, zij het dat ik nog wel even door zou kunnen gaan. Voor nu voldoende. We moeten nog eten en morgen weer vroeg op, want we gaan toch verder fietsen in plaats van ons te laten vervoeren.
Eveline

In dat gebied zitten we nu: het grensgebied tussen Birma, Thaliland en Laos. Oorspronkelijk een smokkelgebied, vooral van opium. Daar hebben we al het nodige over meegekregen. Allereerst hebben we Mae Salong bezocht. Een stadje, dat bevolkt wordt door Chinezen die daar in de 70’er jaren zijn aangeland, nadat ze vanuit china gevlucht waren voor het Mao-regime naar Birma en van daaruit weer naar Thailand. Het is heel moeilijk helder te krijgen of dit nu Chinezen waren die in China vochten voor de ‘goede’ kant, want Mao had ook heel goede plannen met het volk, zij het dat dat, zoals natuurlijk in zoveel ideologisch bestuurde landen, uiteindelijk weer heeft geleid tot een dictatuur. Het Chinese dorp waar we verbleven had, met subsidie van de overheid, een omslag gemaakt van de verbouw van papavers ten behoeve van de opium naar de verbouw van thee. We hebben daar dan ook een mooie theeplantage bezocht.
In de buurt zitten ook de ‘ longnecks’ en de ‘longears’. Ik voelde me gegeneerd om daar als toerist foto’s te gaan nemen van deze vrouwen. Ze zitten daar nu in hun marktkraampjes te kijk voor ons. Ze leven ook nog in hutjes in de bergen, maar ik vrees dat hun levenswijze weinig overlevenskansen heeft. Ik moest denken aan de strijd van de Masai in Afrika en van de Hopi in Amerika. Misschien is een integratieprogramma hier beter op zijn plaats dan het op deze manier ‘ belonen’ van deze zelfverminking.

Gisteren hebben we ‘ The Hall of Opium’ bezocht. Een erg mooi en interessant museum over de geschiedenis van de opium en de rol die opium in de Chinese en Thaise samenleving heeft gespeeld. Het geeft een ‘ander beeld van China dan ik had. Toch, als het om opium gaat, vooral gehiemzinnig en gepaard gaand met illegaliteit, criminaliteit enz. Een andere kant van de geschiedenis is, dat wij westerlingen, in dit geval vooral de Engelsen, de afhankelijkheid van opium bij de Chinezen door hun handelsbeleid hebben bevorderd tegen de nadrukkelijke wens van de Chinese heersers in. Dit soort zaken blijkt nog erg te spelen in deze gouden driehoek, waar veel van de bergvolkeren, waaronder de eerder genoemde longnecks, leefden van de teelt van papavers, maar ook van de gevolgen door de verslaving.

Het gebied waar we nu verblijven, aan de Mae Khongrivier, is prachtig. We hadden vandaag de mooiste tocht van ons verblijf. Weliswaar veel stijgen en dalen, maar het stijgen werd ook steeds beloond met mooi uitzicht op de rivier. Morgen de bootreis naar Laos.

De rest vertelt Frans.
Groet aan alle lezers.
Eveline

De eerste foto: het Grand palace in bangkok, met onvoorstelbaar prachtige tempels.
De olifantenschool, Eveline onderweg relaxend bij een kopje koffie, het bungalowtje bij Malee, een Langnek moeder met kind. (Je kunt veel over cultuur beweren, maar het is ons wel duidelijk dat dit schoonheidsideaal ergonomisch zeer slecht en ongemakkelijk is. Het pinkdikke massieve koperdraad weegt ca. 5 kilo en verhindert een normale beweging van het hoofd. De vrouwen houden hun kinnen ook stijf naar voor, en hebben daardoor de onderkaak voor de bovenkaak. De schouders worden naar beneden gedrukt. Verder gedragen ze zich als wij wanneer we zwaar last hebben van een stijve nek.) De kinderopvang,
de poort van Myanmar (ofwel Birma). De voorlaatste foto is het het bungalowparkje waar we momenteel verblijven.








[img]http://www.mijnalbum.nl/Foto=PZ8NT4KA[img]