Deze staan nu nog over het algemeen droog en dor. Soms lopen er runderen op. Hier en daar zien we dat de eerste velden onder water gezet worden. We zien soms ook bedden met jong zaaigoed, wat dan over niet al te lange tijd uitgeplant zal worden op de paddyfields. Dan wordt het allemaal nat en groen, en dat is een prachtig gezicht. Somsis men aan het werk met de speciale ploeg. Een keer zagen we een typich tafereel van collectieve arbeid: de mannen voorop met lange stokken gaten prikkend in de akker, de vrouwen er achteraan om er zaadjes in te laten vallen. Veel pret, lachen, hello roepen en wenken toen ze ons zagen.
Hello schalt ons – nu we niet meer in toeristisch gebied zijn – luid toe vanuit velden, huizen, passerende auto’s en brommers en schoolterreinen. Zwaaien en lachen, we zijn in ieder geval niet onwelkom.
Het verkeer gedraagt zich, misschien tegen de verwachting in, heel rustig en beschaafd. In Vietnam leek het of verkeersregels niet bestonden. De weinige stoplichten die we daar zagen werden genegeerd, en elke bocht werd binnendoor genomen. Kijken was er niet bij, daarom claxonneerde men aan een stuk door. Men moet daar zorgen gehoord te worden, want kijken doet niemand. Hier maakt men ruimte voor ons en bijna nooit wordt er hard gereden. Overigens, we rijden hier links. Iedere keer als we beginnen weer even opletten. De meeste wegen waar we rijden zijn echter rustig. Het wegdek is gewoon goed, geen enkel probleem. Het wagenpark is verrassend nieuw. Het lijkt wel of het gros van het verkeer bestaat uit pick-ups  van vooral Japanse makelij. Allemaal nieuw met alles er op en eraan, menigeen in ons land zou maar wat graag zo’n voertuig hebben. Voor de rest rijdt werkelijk jan en alleman, vrouw, man, jong, oud, op een Honda brommer. Viertakt, dus weinig geluid. En ook zij rijden heel kalmpjes, nooit scheurt men vol gas. Men heeft kennelijk de tijd.
Elke dag passeren we wel enkele scholen. Die zien er standaard als vogt uit: een groot sportterrein waaromheen in carree de gebouwen zijn gegroepeerd. Aan de straatzijde een – vaak heel erg mooi – hek, versierd met banieren (tientallen meters!) in de kleuren van het koningshuis en het boedhisme, een reusachtig portret van de koning, een enorm plateau met de naam van de school. Voor het hek een gracht, in een dorpje is het een slootje. De kinderen dragen een uniform. Mijn indruk is dat scholen hier als belangrijk voor de maatschappij worden gezien, en onderwerp zijn van trots en status. De buitenkant suggereert dat nl. Of de binnenkant dat waar maakt is de vraag. Misschien loop ik er nog eens een binnen.
Overigens hebben we soms problemen met het Thaise schrift. Daar kunnen we dus helemaal niets van lezen. Onhandig als er geen engels bij staat, en dat komt best wel eens voor. Ook het gebruik van het Engels valt niet mee. En het cliché is waar, we hebben nog geen Thai ontmoet die de R uit kan spreken. Dat geeft verwarring, Royal wordt echt loyal, en koning Rama heet gewoon Lama. We eten dus ook veel lice, en dat kun je bij ons toch maar beter niet doen.
So far so good. De plaats van de volgende log kon weleens Luang Prabang zijn.
Groeten
Frans