Men begraaft de doden niet, ze worden gecremeerd. Dat kan ook op verschillend niveau. Het zijn terreintjes, vaak zomaar langs de weg. Er is een plaats waar de verbranding plaatsvindt, een open terreintje ervoor en een overdekt gedeelte waaronder de mensen kunnen schuilen voor zon of regen.
Eenvoudig.
Een gesloten verbrandingsoven. Op de achtergrond de hier erg droge Mekong-bedding. Ook op de foto hierboven.
Een crematoriumgebouwtje.
Aanvullend op een eerdere log m.b.t. sanitaire voorzieningen enkele beelden. De hele prettige en goed uitgeruste badkamers die we af en toe ook hadden worden niet getoond.
Dit was een erge.
Dat kan ook netjes. Let op, het is nog steeds een hurk-wc.
Een doorspoeltoilet met het eerder genoemde douchje.
Aan alles komt een einde. Met enige spijt, moet ik zeggen. De overgang van het warme en relaxte Noord-Thailand naar het wel erg waterkoude en grijze Nederland was erg groot. De reis verliep voorspoedig, maar al met al waren we wel 24 uur onderweg. Maar we werden weer snel in het sociale leven opgenomen, zodat het even duurde eer ik mijn normale (slaap)ritme weer te pakken had.
Een leuke bijkomstigheid was het carnaval. Teunis en zijn middelbare school-vrienden hadden zichzelf weer uitgenodigd voor hun traditionele Bredase carnavalsreunie. Dus we hebben 2 dagen lang genoeg afwisseling gehad, lekker gegeten en gezellig gedaan, getuige onderstaande foto. Mooi volk, toch?
Ook de bagage is thuis. Battered boxes. Helaas moest ik constateren dat de fietsen nu niet zonder schade uit de dozen gekomen zijn. De kettingspanner/omwerper van de derailleur van Eveline’s fiets is behoorlijk naar binnen gebogen. Waarschijnlijk is alleen het zg. padje verbogen. D.i. een onderdeeltje dat tussen de gehele derailleur en het fietsframe zit, speciaal bedoeld om te verbuigen als er ongeoorloofde dingen met de derailleur gebeuren en zodoende de schade te beperken. Erger is het met mijn fiets gesteld. Het achterwiel vertoont een flinke deuk en is eigenlijk niet rond meer. De slag in het wiel is zo groot dat het wiel alleen rond kan draaien als de remblokjes van het wiel verwijderd zijn. Het is een dubbele velg, deze zal waarschijnlijk vervangen moeten worden. Er moet behoorlijk ruw met de dozen omgesprongen zijn. Van Dijk maakt een schaderapport. De reisverzekering zal aangesproken worden. Het zal niet meevallen één van de twee betreffende luchtvaartmaatschappijen aan te spreken, hoewel ik dat veel liever zou doen. Ik vraag me af hoeveel problemen dit opgeleverd zou hebben als dit aan het begin van de reis was gebeurd. Het is de eerste keer dat ons dit overkomt en we hebben nog nooit iemand over iets dergelijks horen klagen. We hopen dat het een uitzondering blijft.
Terwijl ik me nog liep af te vragen welke zorgvezekeraar en welk pakket we moeten nemen maakten we in Thoen indirect kennis met de Thaise gezondheidszorg. Zoals we al eerder meldden fietst op dit traject het gezinnetje van Rob en Trees een beetje gelijk met ons op. Ze arriveerden in de loop van de middag in hetzelfde hotel als wij. Bij het spelen viel Sem (bijna 5) met zijn hoofd op de rand van een stoel. Hij had een jaap boven zijn rechteroog. Naar het ziekenuis. Ze werden onmiddellijk perfect en zeer vriendelijk geholpen in een goed uitgerust ziekenhuis. Hechtingen aangebracht, ze kregen alcohol, pijnstillers en andere medicijnen mee. Moesten voor de medicijnen enkele euros betalen, de zorg is gratis, en moesten het na vijf dagen laten controleren. Sem hield zich overigens zeer kranig, a cool young guy he is! And that was it. Later zagen we ze weer in Chang Mai en de wond was perfect genezen, geen spoortje meer! Staatsgezondheidszorg dus.
Met 12 falang (of farang, het zit hem in de rrrr) eerst naar de markt onder leiding van “The Master” Permpoon. Daar leerden we een aantal nieuwe groenten, vis en en eieren kennen, deden we inkopen voor de les. Daarna per pick-up naar de leslokatie buiten de stad. Een mooie open keukenruimte, herinneringen aan mijn tijd aan de huishoudschool. We hebben gemaakt: een soep, een green curry, sweet and sour chicken, pad thai (thaise gebakken noodles) en enkele desserts. Lekker, leuk en gezellig.
Eveline kon het mooist de pad thai maken. In de wok bak je eerst de knoflook en andere kruiden, groenten erbij, dan de noodles. Tenslotte schuif je dat alles aan een kant en voeg je het geklopte ei toe. Dat bakt en je schuift de noodles etc. erbovenop. Dan vouw je het gebakken ei er als een envelop omheen. Lekker pakketje.
Ik werd door Permpoon geselecteerd voor het ingewikkelde karwei van een kopje suiker oplossen in water als voorbereiding op het dessertje van zoete rijst met mango, jack-fruit en drakenfruit. Ging me vlot af. De rest was toch wel wat ingewikkelder dan ik eerder suggereerde. Maar goed te doen.
Amper de fiets in de opbergruimte geplaatst en al terugkijken gaat voor mij te snel. Gelukkig kunnen we hier nog een paar dagen nagenieten. Het Mastbos is nog erg ver weg, maar volgende week ben ik daar natuurlijk weer te vinden. Voorlopig is het nog even heel warm en exotisch.
Eveline
Voor de (amateur)techneuten: een ode aan het kleine krachtpatserje.
De koppeling. Die hebben ze afgekeken van onze eerste, door mijn broer Jac gebouwde, skelter. Die had een Mobylette motor met een aandrijfrien. Die riem staat slap en door met een extra wieltje de riem strak te trekken grijpt de motor aan. Het aandrijfdeel van het wagentje staat geheel apart, 2 versnellingen vooruit en 1 achteruit. Deze boer heeft bovenop een pomp om bestrijdingsmiddelen te spuiten gemonteerd.
Nu hebben we er een taktor-auto-laadbak van gemaakt. Makkelijk zat.
En nu is het een echte vrachtauto.
Je kunt er de velden mee bevloeien.
En ploegen. De volgende uitvoering heeft airco.
Enz., enz.
We zijn rond. Ca. 2250 kms op de teller, geen problemen gehad met gezondheid, materiaal of wat dan ook. Gemengde gevoelens: het lijkt leuk om weer eens thuis te zijn. We weten echter ook dat alles dan onmiddellijk weer gewoon zal zijn. En elke dag fietsen, wordt je dat niet beu? Vanmorgen, heerlijk fris weer, prachtige omgeving, dacht ik: ik ga het missen zo gauw het voorbij is. Het is een heerlijk leven, zo zwerven door een vreemd land, elke dag leuke ontmoetingen en nieuwe ervaringen. Dus: uitzien naar thuis en tegelijk nu al nostalgisch omdat het voorbij is. We hebben echter nog een paar dagen. Morgen gaan we een dag op kookles. We vinden het eten hier over het algemeen zo lekker, dat we het zelf ook willen kunnen bereiden. Dus als je een van degenen bent die bij ons binnenkort aan tafel komt te zitten, je weet ongeveer wat je voorgeschoteld zult krijgen. Lijkt me helemaal niet moeilijk overigens, de groente roerbakken met wat stukjes vlees of vis, een paar flinke scheuten Chinese vissaus en/of oestersaus erbij, opdienen met een omgekeerd kopje ” waait laais” erbij en smullen maar. En wij willen dan in deze temperaturen graag een groot glas icecoffee na nemen, heerlijk zoet met gecondenxseerde melk.
We denken dat we best avontuurlijk zijn, zo op de fiets hier. Maar wat dacht je van Rob en Trees en hun kinderen Jean, Mara en Sem van resp. 10, 7 en bijna 5 jaar. Die rijden ook dit deel van onze route naar Chang Mai. Alleen Sem zit op zo’n aangekoppelde eenwieler achter zijn pa of ma. (Hij trapt af en toe zelfs achteruit, hoorde ik een van zijn zusjes zeggen!) De zusjes rijden zelf en ze hebben het geweldig naar hun zin. Ze hebben schoolboeken bij zich. Ze waren al in Australie en blijven hier ook nog even bezig. Als je wilt kun je van alles, zie je maar.
Terugkijkend moet ik wat verschillen constateren. De provincies ten noorden van Chang Mai, waar we begonnen en alles nog moesten leren kennen, vonden we we priller en misschien wel aardiger dan het gebied waarwe de laatste weken door reden. Het kan er aan liggen dat alles nieuw was, maar we spreken echter ook van gebieden die honderden kilometers uit elkaar liggen. Dat er verschillen zijn is dus logisch. Het lijkt erop bv. dat de integratie in de grote economie in het zuidelijker gebied eerder begonnen is. Dat merk je aan de huizen, het wagenpark, dat ouder is en het verkeersgedrag, dat minder kalm is dan ik eerder beschreef in het noorden. De mensen zijn ook anders, er zijn bv. meer te dikke mensen. Leve de welvaart, we weten nu al waar dat naar toe gaat. Maar aardig zijn ze overal. De Lao spannen echter de kroon. Zij hebben zo’n spontane ongereserveerde vriendelijkhied, dat je het gewoon niet begrijpt. En het landschap daar was ook veel spectaculairder. We hebben stof genoeg om aan terug te denken.
Ik ga nog even proberen wat fotootjes te plaatsen.
Cheerio
Frans
Hello Hello,
Vanaf zondag rijden we door een mooie groene vallei met heel veel jonge aanplant van rijst. Daar hadden we natuurlijk op zitten wachten. Goed onderhouden houten huizen en, een nieuw welvaartskenmerk, mooi aangelegde tuinen. Ook daarvoor is natuurlijk tijd en geld nodig en dat blijkt er in deze regionen te zijn. We genieten dus weer van een telkens andere en verrassende omgeving.
We hebben twee nachten doorgebracht in een historisch park. Een verlaten stad in een gebied dat erg bedreigd is geweest door Birma en waar de ruines van oude tempels nu in een heel groot park te bezichtigen zijn. Een echt verstilde omgeving. Te vergelijken met oudheden in Italie en Griekenland, alleen zijn deze van de 15e eeuw, en onze Europese ruines veel ouder. Toch blijkt de boeddhistische cultuur heel oud te zijn. Volgens hun jaartelling zitten we namelijk in het jaar 2549 en deze jaartelling wordt ook nog gebruikt..
Over verstilling gesproken: we hebben nogal wat nachten doorgebracht in leuke en eenvoudige ‘ bungalowtjes’ op het platteland. Dat betekent niet dat je ’s morgens heel laat wakkerschrikt, omdat je vergeten bent de wekker te zetten. Als je pech hebt is er in de buurt een gelegenheid waar aan karaoke wordt gedaan. Dit duurt meestal tot zo’n twee uur ’s nachts en kennelijk moet een heel dorp daarvan meegenieten. Dat komt ook, omdat hier niets in afgesloten ruimten gebeurt. Alle restaurants en openbare gelegenheden zijn open naar buiten of zijn gewoon buiten.
Als de karaoke voorbij is beginnen de honden te blaffen. Iedereen heeft hier een of meer honden en zij slaan aan als er iemand langskomt, de mensen die naar het karaokefestijn zijn geweest bijvoorbeeld. Als er een hond begint te blaffen volgt er gewoon een heel koor van op elkaar reagerende blaffers. Daarna komt het gekraai der hanen. Die beginnen echt bij het eerste ochtendgloren en dat is ver voor zonsopgang. Ook zij reageren op elkaar en dat wordt dus een hanenkoor.
Tenslotte de gemeentelijke/openbare geluidsinstallatie, die vaak al voor zes uur mooie tradtionele zang uitzendt en daarna denken wij een soort marktberichten afroept.
Om half zeven slaan de monniken in de tempels de trom om aan te kondigen dat ze komen bedelen. Ze gaan ’s ochtends namelijk het dorp rond met een bedelnap om eten op te halen. Om 8.00 uur klinkt door de dorpsmicrofoon dan vaak ook nog het volkslied.
Tussen al die geluiden door slapen we dan nog wel. Het went en heeft natuurlijk ook zijn charmes. Bovendien staan we steeds vroeger op, want de dagen worden al maar heter, zodat we eigenlijk voor het middaguur onze dagelijkse fietsroute al achter de rug willen hebben. Frans beweert dat in Nederland zulke nachten op grond van de Hinderwet verboden zouden worden.
Vanuit een erg heet Thailand, groet van Frans en Eveline
Er wordt dus op dit moment heel weinig op de velden gedaan. In dit gebied zien we vaker groenten- dan rijstteelt. Het grote merendeel van de velden ligt er dor en droog bij. Toch zijn ze soms bezig, en dat vinden wij prachtige idyllische beelden. Zelfs in onze musea vinden we er Japanse pentekeningen van die in de Gouden eeuw naar Nederland kwamen.
Voor de betrokkenen komt het gewoon neer op: hard werken onder de brandende zon en diep in de blubber. We hoorden dat de jongeren geen zin meer hebben om op de velden te werken en liever naar de steden vertrekken. (waar hebben we dat meer gehoord?) Er zouden dan te weinig handen overblijven om de velden te bewerken. De rijsthandel en -verwerking is in handen van grote concerns, de boeren werken allemaal individueel. Er zijn geen co-operaties, dus een vuist maken of iets collectief ondernemen gebeurt niet. En wordt kennelijk door de regering niet gestimuleerd (belangen??) Of dat te maken heeft met onze waarnemingen weten we natuurlijk niet.