Vandaag dus aangekomen op de plaats waar we de Mekong zullen oversteken en met de slowboat verder zullen gaan. De tickets zijn al gekocht, morgen om 0900 uur worden we opgepikt en zullen we Thailand voor de 2de keer verlaten (stempelen etc.) de rivier per ferry oversteken, Laos binnenkomen (stempelen etc.) een kilometertje moeten fietsen naar de steiger van de slowboat en embarkeren. We hebben besloten maar 1 dag te varen. We stappen er dan in Pak Beng af en zullen dan in 4 dagen fietsend (ipv 1 dag varend) naar Luang Prabang te komen. Een nieuwe route, gedeeltelijk onverhard en een paar lange etappes. Een etappe is – naar ons door een motorrijder werd verteld – zo zwaar heuvelachtig dat we nu al besloten hebben daar maar een songthaew (zo heten ze hier tenminste) te regelen. D.i. een voor personenvervoer geschikt gemaakte pick-up. Die moet ons dan maar over die bulten heen helpen. Ik ben benieuwd hoe het zal bevallen, zie er een beetje onzekertjes naar uit.
Het gebied waar we nu de hele tijd al zijn, de Gouden Driehoek, is vooral bekend geworden om zijn rol in de papaverteelt en de grootsachalige drugshandel die daarmee gepaard ging. Dat is kennelijk nog maar enkele tientallen jaren geleden opgehouden, vooral door grootschalige acties van de Thaise regering, met US-steun uiteraard. Het dorpje Mae Selong, waar Eveline al over verhaalde – heeft daarin een typiche rol gespeeld. Dat dorp is nl. gesticht door 2 regimenten van de Kwomintang. Dat was het Chinese nationalistische leger van Tsjang Kai Tsjek, dat door Mao Tse Toem werd verslagen in 1948 (49?). De laatste stichtte toen de Cninese Volksre[ubliek, de eerste vluchhte naar Taiwan en stichtte daar de Republiek China, dat we kennen als Taiwan. Ik kom er nu achter dat er dus minimaal 2 regimenten van zijn leger niet naar Taiwan gegaan zijn. Dat waren soldaten uit Yunnan, zuid-China. Ze vluchtten in eerste instantie naar Birma en hielden zich aanvankelijkbezig met acties tegen het communistische China. In 69 werden ze uit Birma verdreven en kwamen ze terecht waar wij ze nu nog vonden. Het was zo moeilijk bereikbaar, dat de weg die er nu naar toe is aangelegd is zo steil is dat we er niet konden fietsen, Eveline vertelde er al over. (We hebben ons terug per songthaew laten vervoeren, we hebben ook onze grenzen!) De eerste jaren op die plek hielden de heren zich vooral bezig met, inderdaad, opium. Nu, na alle pacificatie-acties, is dat vooral thee. We heen er verbleven in een prachtig Chinees hotel, met zo’n dak etc.
Het punt wat nu Golden Triangle heet is het drielandenpunt. De Lonely Planet noemt het ” a tourist shake out” , en dat is het ook: een santekraam om toeristen uit te schudden. Ze hoeven hier van ons niets te leren. Maar wel mooi, aan de Mekong. Een grote rivier, minimaal als onze grote rivieren, en dan nog zoveel honderden kilometers van de monding vandaan. Het water staat laag overigens: droge tijd.
We logeren in het Bamboo Guest House, dus weer van hetzelfde. Heel knus. Restaurantje aan de oever. Wanna change places?
Ondertussen denk ik vaak aan mijn (oud-)collega’s, die nu hard in de weer zijn met het regelen van stageplaatsen, uitwisselingen en wat daar allemaal bijhoort. En intussen zit ik hier te freewheelen. Allemaal nog steeds erg onwerkelijk. Hope all goes well, guys!
Het is donker, Eveline zit al aan de oever vrees ik. Dus tot in Laos.
Frans