Aan alles komt een einde. Met enige spijt, moet ik zeggen. De overgang van het warme en relaxte Noord-Thailand naar het wel erg waterkoude en grijze Nederland was erg groot. De reis verliep voorspoedig, maar al met al waren we wel 24 uur onderweg. Maar we werden weer snel in het sociale leven opgenomen, zodat het even duurde eer ik mijn normale (slaap)ritme weer te pakken had.
Een leuke bijkomstigheid was het carnaval. Teunis en zijn middelbare school-vrienden hadden zichzelf weer uitgenodigd voor hun traditionele Bredase carnavalsreunie. Dus we hebben 2 dagen lang genoeg afwisseling gehad, lekker gegeten en gezellig gedaan, getuige onderstaande foto. Mooi volk, toch?

Ook de bagage is thuis. Battered boxes. Helaas moest ik constateren dat de fietsen nu niet zonder schade uit de dozen gekomen zijn. De kettingspanner/omwerper van de derailleur van Eveline’s fiets is behoorlijk naar binnen gebogen. Waarschijnlijk is alleen het zg. padje verbogen. D.i. een onderdeeltje dat tussen de gehele derailleur en het fietsframe zit, speciaal bedoeld om te verbuigen als er ongeoorloofde dingen met de derailleur gebeuren en zodoende de schade te beperken. Erger is het met mijn fiets gesteld. Het achterwiel vertoont een flinke deuk en is eigenlijk niet rond meer. De slag in het wiel is zo groot dat het wiel alleen rond kan draaien als de remblokjes van het wiel verwijderd zijn. Het is een dubbele velg, deze zal waarschijnlijk vervangen moeten worden. Er moet behoorlijk ruw met de dozen omgesprongen zijn. Van Dijk maakt een schaderapport. De reisverzekering zal aangesproken worden. Het zal niet meevallen één van de twee betreffende luchtvaartmaatschappijen aan te spreken, hoewel ik dat veel liever zou doen. Ik vraag me af hoeveel problemen dit opgeleverd zou hebben als dit aan het begin van de reis was gebeurd. Het is de eerste keer dat ons dit overkomt en we hebben nog nooit iemand over iets dergelijks horen klagen. We hopen dat het een uitzondering blijft.