We zijn rond. Ca. 2250 kms op de teller, geen problemen gehad met gezondheid, materiaal of wat dan ook. Gemengde gevoelens: het lijkt leuk om weer eens thuis te zijn. We weten echter ook dat alles dan onmiddellijk weer gewoon zal zijn. En elke dag fietsen, wordt je dat niet beu? Vanmorgen, heerlijk fris weer, prachtige omgeving, dacht ik: ik ga het missen zo gauw het voorbij is. Het is een heerlijk leven, zo zwerven door een vreemd land, elke dag leuke ontmoetingen en nieuwe ervaringen. Dus: uitzien naar thuis en tegelijk nu al nostalgisch omdat het voorbij is. We hebben echter nog een paar dagen. Morgen gaan we een dag op kookles. We vinden het eten hier over het algemeen zo lekker, dat we het zelf ook willen kunnen bereiden. Dus als je een van degenen bent die bij ons binnenkort aan tafel komt te zitten, je weet ongeveer wat je voorgeschoteld zult krijgen. Lijkt me helemaal niet moeilijk overigens, de groente roerbakken met wat stukjes vlees of vis, een paar flinke scheuten Chinese vissaus en/of oestersaus erbij, opdienen met een omgekeerd kopje ” waait laais” erbij en smullen maar. En wij willen dan in deze temperaturen graag een groot glas icecoffee na nemen, heerlijk zoet met gecondenxseerde melk.
We denken dat we best avontuurlijk zijn, zo op de fiets hier. Maar wat dacht je van Rob en Trees en hun kinderen Jean, Mara en Sem van resp. 10, 7 en bijna 5 jaar. Die rijden ook dit deel van onze route naar Chang Mai. Alleen Sem zit op zo’n aangekoppelde eenwieler achter zijn pa of ma. (Hij trapt af en toe zelfs achteruit, hoorde ik een van zijn zusjes zeggen!) De zusjes rijden zelf en ze hebben het geweldig naar hun zin. Ze hebben schoolboeken bij zich. Ze waren al in Australie en blijven hier ook nog even bezig. Als je wilt kun je van alles, zie je maar.
Terugkijkend moet ik wat verschillen constateren. De provincies ten noorden van Chang Mai, waar we begonnen en alles nog moesten leren kennen, vonden we we priller en misschien wel aardiger dan het gebied waarwe de laatste weken door reden. Het kan er aan liggen dat alles nieuw was, maar we spreken echter ook van gebieden die honderden kilometers uit elkaar liggen. Dat er verschillen zijn is dus logisch. Het lijkt erop bv. dat de integratie in de grote economie in het zuidelijker gebied eerder begonnen is. Dat merk je aan de huizen, het wagenpark, dat ouder is en het verkeersgedrag, dat minder kalm is dan ik eerder beschreef in het noorden. De mensen zijn ook anders, er zijn bv. meer te dikke mensen. Leve de welvaart, we weten nu al waar dat naar toe gaat. Maar aardig zijn ze overal. De Lao spannen echter de kroon. Zij hebben zo’n spontane ongereserveerde vriendelijkhied, dat je het gewoon niet begrijpt. En het landschap daar was ook veel spectaculairder. We hebben stof genoeg om aan terug te denken.
Ik ga nog even proberen wat fotootjes te plaatsen.
Cheerio
Frans