Effe fietsen – The world on a bike

87 kms. A long downhill in which we still had 1054 meters to climb. Beautiful region and although we had done this ride in the opposite direction some days ago we enjoyed it a lot. In Mondomo we passed the heavily protected policestation and we were reminded of the article that we had read this morning in El Tiempo. Yesterday there had been 2 clashes between police forces and forces of the FARC. Several tons of marihuana had been captured. This is FARC’s trade nowadays, they are one of the big narco traders. It all happened around this place, the articles had photos and maps added. We also thought of our encounter with the group of policemen, some 20 or 30 of them, some days ago during a drinkstop along this very road. Dressed and armed as soldiers, pistols, MI-6 military rifles, big machineguns with long bands of ammunition. We had a nice and humorous conversation in which I compared them with our smartly white and blue dressed police in Holland. Their comment was that “in Holland there is peace and here a war is going on” and that they were “en mobil” (in action?) I forgot to take some pictures alas. Were they the police that had taken the drugs from the FARC the day after?? After we had passed Mondome it so happened that we were passed by a small group of trucks and pick-ups, laden with…… policemen. When they passed us they cheered and waved enthousiastically to us as if they recognised us, so I tend to think it was them indeed.

Santander de Quilichao is a black town. There was a big market going on and it was very busy and a great mess. We stayed in Hotel Panamericana, a grand name for a humble accommodation, but according to a taxi driver it was the best in town. It was cheap and OK and it carries its name rightfully, as it is on the Pan-American Highway, that we have been following from Cartagena to Popayan for some 1500 kms.

The photos from Popayan onwards: click here.

The track: Download 20100224popayan_santanderdquil..gpx

Op weg naar Popayan stopten we voor een drankje aan het eind van weer een klimmetje. Het restaurantje zat vol met poltiemannen, enkele tientallen. Het zijn meestal jonge mannen en ze zien er precies uit als militairen: legergroene gevechtspakken, hoge kistjes, koppels met pistolen en andere zaken. Allemaal droegen ze een MI-6 geweer en er waren er een aantal bij met mitrailleurs, met lange banden met munitie om hun halzen. (geen foto gemaakt helaas) Ze vonden ons erg interessant en dat was wederzijds. Ze bleken “en mobil” (o.i.d.) te zijn, ik meen dat dat “in actie” betekent.  Waarvoor precies werd ons niet duidelijk. Toen ik zei dat bij ons de politie er niet zo militair uitziet, mooi blauw en met een stropdas aan, zei er een dat er hier een oorlog gaande was en dat ze er daarom zo bijliepen. Na deze gezellige babbel vervolgden we onder hun luide aanmoedigen weer onze weg.
Twee dagen later lezen we in de landelijke krant El Tiempo dat er precies in het gebied waar we deze politiegroep hadden gesproken 2 acties van de politie tegen de Farc-narcoticos waren geweest en dat er een aantal tonnen marihuana in beslag was  genomen. Foto’s en kaartjes erbij, het had plaatsgevonden in dorpjes aan weerszijden van de weg die we gereden hadden, en die we weer terug hebben gereden. We snappen nu ook beter waarom het politiebureau in Mondomo zo enorm beschermd is achter een wal van zandzakken en gaas, zie foto.
Grappig was dat toen we daarna over die weg weer terug naar het noorden reden, we gepasseerd werden door een aantal kleine trucks met daarop een boel politiemensen. N.a.v. hun geroep en gezwaai naar ons denken wij dat het dezelfde groep is die we een paar dagen eerder gesproken hadden en dat zij het waren die de Farc-boeven een loer hebben gedraaid.

41 kms. 541 vertical meters.
The restaurant served us a breakfast that included a soup with a pig’s foot bone in it. So we left with a good base. The effect on my energy was nil, I had very soggy legs this day. It was beautiful, but undulating again….
Just before we entered the old white city of Popayan the 4-lane road was half blocked. Many people were walking, cycling, skating there. It’s like in more Colombian towns, on Sundays they close the centre for motorized vehicles and leave the streets for people to recreate. And that’s what they do. There was even a big collective dance going on, led by a black dancer on the back of a pick-up truck. Very nice.
We now stay in Hotel Los Portales (50.000 COP), colonial, pretty and with all conveniences. The old centre of Popayan is a colonial town, completely white.
The track: Download 20100221elhogar_popayan.gpx
The latest pictures: from here.

90 kms. 94 altimeters. After we left Roldanillo the day before we have been riding in a wide flat valley at 1000 mtrs altitude. The valley was formed by the river Cauca, is flat, fertile, app. 12 kms wide and 200 kms long. The main produce here is sugar cane. As far as the eye can see. We see many “trèns de cañero”. These are tractors or big American trucks pulling up to 7 or 8 big wheeled wagons full of sugar cane, which they transport from the fields to the many small sugar cane factories. These road-trains are maybe up to 40 – 50 meters long. A phenomena that comes along with the sugar cane is the black people. The population of Colombia is pretty well mixed as to skin colour. But in the area of the Caribean coast the great majority is black, in Medellin f.i. and Bogotà the majority has a much lighter skin. Now, in this sugar can area, we only see black people. Obviously a consequence of the slave trade, cheap (or costless) labour in the cane fields.
Puerto Tejada is a black town. Along the way several people signalled us not to go there, we were advised not to take the very basic hotel in the centre, we were urged not to leave the square, all because it would not be safe. Mucho peligroso! The main fear of the people seems to be the criminality of especially the very young, 12 – 13, children that commit even armed robberies. Even at 07.00 in the morning, when we had our breakfast in a cafetaria on the square, we were warned not to loose our bikes out of our sights. They were just 3 meters away from us. To us it seemed all a bit too tense. Yesterday at a drinkstop the landlady, hearing that we had cycled so far on our own and that we were to continue furhter south, said: “Ooh, que dios t’accompagne”. That god may accompany us. We think this has been the case all the time, as we have experienced no threat at all during all these 2500 kms.

The track: Download 20100219buga_puertotejada.gpx

Na een mooi hotel in Buga, een
religieus dorp met een gigantische basiliek, rijden we door een
eenzame streek. Suikerriet, suikerriet en suikerriet. En veel
negerbevolking, vroegere slaven, die nog het laagbetaalde werk in het suikerriet doen. Na ruim 90 km willen we een
slaapplaats en belanden in het dorp Puerto Tejada. Een ‘zwart’ dorp.
Er is veel discussie als we vragen om een hotel. Moeten wij hier wel
blijven? Willen we niet iets eleganters? Dat is er zeker in de wijde
omgeving. En zullen we onze fietsen niet onbeheerd buiten laten, want
dat kan hier echt niet. Omdat niemand concreet kan aangeven of er in
de directe omgeving een ‘eleganter’ hotel is, besluiten we de kamer,
zeer basic, maar schoon, te nemen. Ons wordt op het hart gedrukt niet
verder dan het plein te gaan. We komen er niet echt achter waarom het
dorp zo gevaarlijk zou zijn. De regio staat bekend om
guerilla-activiteiten in het verleden. Er zouden ook jeugdbendes
zijn. Een restaurant eigenaar zei dat hij ’s avonds niet open was,
veel te gevaarlijk. Kinderen, 12, 13 jaar, poef poef. En er zijn
eigenlijk alleen maar zwarten. Alsof dat alles verklaart.

Na dit avontuur, wat het dus niet was,
kwamen we weer in een prachtig berggebied. Welvarend, want prachtige
huizen, mooie tuinen en koffie. Het uitzicht weer adembenemend, maar
dat moet gepaard gaan met zware klimmen. Voor Frans is het genoeg.

Eveline