Op weg naar Popayan stopten we voor een drankje aan het eind van weer een klimmetje. Het restaurantje zat vol met poltiemannen, enkele tientallen. Het zijn meestal jonge mannen en ze zien er precies uit als militairen: legergroene gevechtspakken, hoge kistjes, koppels met pistolen en andere zaken. Allemaal droegen ze een MI-6 geweer en er waren er een aantal bij met mitrailleurs, met lange banden met munitie om hun halzen. (geen foto gemaakt helaas) Ze vonden ons erg interessant en dat was wederzijds. Ze bleken “en mobil” (o.i.d.) te zijn, ik meen dat dat “in actie” betekent.  Waarvoor precies werd ons niet duidelijk. Toen ik zei dat bij ons de politie er niet zo militair uitziet, mooi blauw en met een stropdas aan, zei er een dat er hier een oorlog gaande was en dat ze er daarom zo bijliepen. Na deze gezellige babbel vervolgden we onder hun luide aanmoedigen weer onze weg.
Twee dagen later lezen we in de landelijke krant El Tiempo dat er precies in het gebied waar we deze politiegroep hadden gesproken 2 acties van de politie tegen de Farc-narcoticos waren geweest en dat er een aantal tonnen marihuana in beslag was  genomen. Foto’s en kaartjes erbij, het had plaatsgevonden in dorpjes aan weerszijden van de weg die we gereden hadden, en die we weer terug hebben gereden. We snappen nu ook beter waarom het politiebureau in Mondomo zo enorm beschermd is achter een wal van zandzakken en gaas, zie foto.
Grappig was dat toen we daarna over die weg weer terug naar het noorden reden, we gepasseerd werden door een aantal kleine trucks met daarop een boel politiemensen. N.a.v. hun geroep en gezwaai naar ons denken wij dat het dezelfde groep is die we een paar dagen eerder gesproken hadden en dat zij het waren die de Farc-boeven een loer hebben gedraaid.