Na een mooi hotel in Buga, een
religieus dorp met een gigantische basiliek, rijden we door een
eenzame streek. Suikerriet, suikerriet en suikerriet. En veel
negerbevolking, vroegere slaven, die nog het laagbetaalde werk in het suikerriet doen. Na ruim 90 km willen we een
slaapplaats en belanden in het dorp Puerto Tejada. Een ‘zwart’ dorp.
Er is veel discussie als we vragen om een hotel. Moeten wij hier wel
blijven? Willen we niet iets eleganters? Dat is er zeker in de wijde
omgeving. En zullen we onze fietsen niet onbeheerd buiten laten, want
dat kan hier echt niet. Omdat niemand concreet kan aangeven of er in
de directe omgeving een ‘eleganter’ hotel is, besluiten we de kamer,
zeer basic, maar schoon, te nemen. Ons wordt op het hart gedrukt niet
verder dan het plein te gaan. We komen er niet echt achter waarom het
dorp zo gevaarlijk zou zijn. De regio staat bekend om
guerilla-activiteiten in het verleden. Er zouden ook jeugdbendes
zijn. Een restaurant eigenaar zei dat hij ’s avonds niet open was,
veel te gevaarlijk. Kinderen, 12, 13 jaar, poef poef. En er zijn
eigenlijk alleen maar zwarten. Alsof dat alles verklaart.

Na dit avontuur, wat het dus niet was,
kwamen we weer in een prachtig berggebied. Welvarend, want prachtige
huizen, mooie tuinen en koffie. Het uitzicht weer adembenemend, maar
dat moet gepaard gaan met zware klimmen. Voor Frans is het genoeg.

Eveline