Op dit ogenblik zijn we in Kon Tum, een stad aan de Ho Chi Min trail of -highway. Over die weg is in toeristische gidsjes e.d. welhaast niets bekend. De verbinding is nog niet helemaal gereed. In elke plaats waar we verblijven zoeken we daarom uit waar er een volgende accommodatie is. Voor fietsers belangrijk, want nog maar even enkele tientallen kms erbij doen zit er op een gegeven moment niet meer in. Zo zouden we tussen Buon Ma Thuot en Pleiku verblijven in Ea’drang, na 80 kms. Er waren daar 2 Nha Ngni’s, dwz guesthouses. Om ons onduidelijke redenen wilden die ons niet opnemen. Er was ook een Nha Tro, maar die mogen alleen Vietnamezen opnemen. Ze durfden ons niet binnen te laten, afraid of the police!

Tijdens de zoektocht was een negentienjarig meisje op een brommer zich om ons gaan bekommeren. Tenslotte heeft ze haar moeder gebeld en toen ons uitgenodigd bij haar in huis te komen. We hebben nog overwogen om toch maar te proberen een bus te nemen, maar we vonden het ook wel een prikkelend idee. Dus wij achter haar aan en 8 km verder reden we de koffiestruiken in en daar was haar huis: een houten hut van ca. 7×7 mtr. Het toilet was een zeildoeken hokje meteen gat in de grond waarover ongeschaafde planken lagen, de wasruimte een met planken en zeildoek afgeschermde ruimte aan de achterkant, met een ton en een pannetje, losliggende planken op de grond, geen afvoer o.i.d. Binnen was het overvol, maar brandschoon. Het gezin, vader, moeder, 5 dochters en een afwezige zoon die in Bangkok studeert, was keurg gekleed en zeer beschaafd. Vader werkt in de prostestantse kerk. Ze waren erg prostestants, dat vertelde meoder meteen toen we binnenkwamen en voor het eten werd er ook gebeden. We werden heel erg vrij gelaten, we hebben geslapen in het bed van de meisjes. Zij sliepen op de grond. Daar doen ze alles op, die was ook brandschoon. Hele lieve, beleefde, aardige mensen. We hopen nog contact met ze te hebben.

Het huis

Aan tafel