Wij vinden het interessant te zien hoe andere mensen in zo’n exotisch, arm en weinig ontwikkeld land leven. Maar zij vinden  ons minstens zo exotisch. Als we, zoals gisteren op de markt ergens onderweg, een baguetteverkoopster tegenkomen zijn wij enthousiast. Zeker als ze ook nog in staat blijkt te zijn daar lekkere pate en wat salade op te doen. Voor elk een krukje aan de kraam en onze lunch was voor elkaar. Maar dan blijkt dat we er een heel publiek bijkrijgen. Er komen een heleboel mensen om ons heenstaan. Ze kijken hoe we ons broodje eten, lachen als we een beetje knoeien en hebben het over ons, dat zie je, maar wat ze zeggen snappen we niet. Het is moeilijk om dan toch maar gewoon door te eten met af en toe een vriendelijke lach.

Ook in een eettentje of op een terrasje mijn dagboekje bijwerken kan niet ongemerkt. Dat ik zit te schrijven is al bijzonder. Maar dat moeten de kinderen toch ook zeker zien. En die moeten dan natuurlijk ook laten zien wat zij al kunnen. Kortom privacy kennen ze hier eigenlijk niet. Men leeft ook met de hele familie in 1 huis, met meestal maar 1 kamer waar iedereen zit en ligt en waar het leven geleefd wordt. Dat is voor ons wel wennen. Maar het gebeurt met zo’n hartelijkheid dat we het niet als inbreuk ervaren.

Eveline