Dat vragen we ons wel eens af als we weer fors aan het klimmen zijn en het zweet van ons gezicht druipt, of zoals gisteren, als we de gehele middag in de regen fietsen op een weg die zo beschadigd is, dat we gedeelten door de modder of over de keien moeten. Het land is te arm om de weg te herstellen denken we. Wie betaalt er hier belasting? Niet die mensen in die hutjes. En dan aankomen in een guesthouse waar het heel schoon is, maar geen douche. Electriciteit alleen van 18.00-23.00 uur. En een restaurant, waar we in Nederland niemand mee naar toe zouden durven nemen. In de stadjes ziet het er welvarender uit. Daar zijn de huizen mooier, rijden er meer auto’s en hebben de winkels meer voorraad.

Toch vinden we dit geweldige ervaringen. Die regen is niet zo erg, want het is niet koud. Die weg valt uiteindelijk ook wel mee. Je raakt er aan gewend. Een keer niet douchen, maar gewoon een pannetje water over je rug is geen ramp. In het restaurant doen ze hun best het ons naar de zin te maken. Geen groenten, geen vlees. Alles is op. Maar ze roepen gasten die Engels blijken te spreken te hulp om uit te zoeken wat ze dan nog wel voor ons kunnen maken. Er komt uiteindelijk een vis en een omelet op tafel. En een biertje uit de koeling hebben ze ook.

Het is moeilijk over te brengen waar we zo van genieten. De dorpen met hutjes liggen op prachtige plekken. De gezichten van de kinderen maken ons iedere keer weer blij. De vergezichten zijn prachtig. En op de fiets maak je dit alles van heel nabij mee. Het geeft ook een heerlijk gevoel om zoals vandaag in Udom Xai in een guesthouse te komen waar een lekkere douche is. Een plaats waar een internetcafe is en waar ze koffie met een broodje hebben.

Eveline