Bijna drie jaar geleden waren we hier ook. We wilden hier heel graag terug naar toe. Het was voor mij toen een plaats waar ik wel zou kunnen wonen. Rustig stadje, aan de Mekong, waar je onder de palmbomen op een terrasje kunt zitten. Al voldoende toerisme, zodat het voorzieningen heeft die wij westerlingen basaal vinden. Franse atmosfeer, doordat het een Franse kolonie was. Dat rustige is wel wat verloren gegaan. Er zijn veel meer toeristen. Het is drukker met verkeer en we vallen niet meer op omdat we westers zijn, want er zijn bustouroperators die de plaats aan doen.  Het exclusieve is er voor ons hierdoor een beetje af, maar het blijft heerlijk om hier te zijn. Er zijn mooie dingen te zien. Men probeert de traditionele weeftechnieken en de patronen en stoffen die ze maken toe te passen in modern (meer Westers) design. Ik vind dat geweldig, omdat ik denk dat dat de enige manier is om wat waardevol is ook te behouden, zonder behoudend te zijn.We hebben een mooi guesthouse in een tuin, we kunnen kleine tochtjes in de omgeving maken. Kortom we zijn een beetje vakantie aan het houden na de zware fietsdagen.

Fietsdagen, die wel erg gezellig waren.We troffen twee Spaanse Basken, van 27 en 37 en een Engelsman van 42, die dezelfde tocht als wij wilden maken naar Luang Prabang. De twee Basken hadden hun mountainbikes in Thailand gekocht en een van hen Unai (37) was vooral erg moe. Wij hadden het idee, dat hij vooral kilometers aan het maken was en de twee andere, veel snellere jongen, adviseerden hem met ons mee te gaan. Hij heeft twee dagen met ons samen gefietst en het ging hem beter, omdat wij regelmatig pauzeren en ook geen topsnelheden rijden. ’s Avonds wachtten de twee snelle jongens ons op met een biertje. We wisselden ervaringen uit en dineerden met elkaar. Gisteren hebben ‘ de mannen’ bij ons guesthouse de kettingen van de fietsen gereinigd met petroleum, dus onze fietsen zijn weer als nieuw.

Maar voor we daarvan gebruik maken eerst nog even Luang Prabang.

Eveline