Gisteren hebben we de grens met Laos verlaten. Het Thailand dat we waarnemen is heel wisselend. We hebben een tijd langs de Maekhong gefietst en langs een zijrivier daarvan. Heel mooi. De tamarinde wordt geoogst en we hebben al menig zakje meegekregen voor onderweg. Het landschap van de laatste twee dagen is bergachtig. Als we echt hoog zitten betekent dat zelfs een winters uiterlijk, zeker met de lage zon en de bomen die hier echt helemaal kaal zijn. Het is overdag heel heet. (Opm. Frans voor degenen die met Aardrijkskunde goed opgelet hebben: Het is hier een cw-klimaat (Koeppen), dwz. gematigd (nou ja!) en wintertrocken. Het is de tegenhanger van het Middellandse zeeklimaat, d.i. cs, gematigd en sommertrocken). Om die reden hebben we ons dagritme wat verlegd. We proberen om 7.00 te ontbijten, zodat we uiterlijk om 8.00 uur op de fiets zitten. Ik heb vandaag zelfs nog extra zonnebrandcreme gekocht, omdat het wel erg hard gaat. Maar dat zijn zeker voor Nederlandse begrippen echt luxe problemen. Over het landschap hebben we uitleg nodig. Het is nu winter, de droge periode. Hierna komt in maart de hete periode, die ook droog is. Zoals ik al zei oogt het hoog in de bergen winters, behoudens de temperatuur dan. In de dalen zou ik het landschap als herfstachtig omschrijven. De bladeren van de teakbomen vallen nog steeds. Ander blad wordt geel, terwijl er ook bomen zijn met lentebloesems. De door ons verwachte groene rijstvelden zijn minimaal aanwezig. Het gros is dor en we vragen ons af of ze de plannen voor de rijstplant veranderd hebben. Dat moeten we nog zien te achterhalen.

De lieve ervaringen met aardige mensen die het geweldig vinden ons in hun guesthouse te verwennen wegen op tegen de kale hokken, die we ook tegenkomen en waar we soms noodgedwongen verblijven, omdat er geen alternatief voorhanden is.

Als het om het uiterlijk van de mensen gaat denken we met weemoed terug aan de Lao. Vooral de vrouwen met hun elegante rokken missen we hier. Als vrouwen hier rokken dragen zijn het gebatikte katoenen doeken met in onze ogen niet-bijpassende bonte bloesjes, of, nog erger, voetbalshirtjes. Verder zijn de wat grof gebouwde mannen en vrouwen gehuld in korte broeken of veel te ruim zittende trainingsbroeken. Niets exotisch dus, maar ook geen lust voor het oog, wat westerse kleding toch ook wel kan hebben…

We verblijven nu in Chat Trakan, een dorpje van niks met slechts 1 trage internetverbinding.
Frans probeert nog wat foto’s te plaatsen, maar dit hangt er dus vanaf of de computer het aankan.
Groet, Eveline.