Onze eerste aanblik van Thailand bracht bijna een cultuurshock teweeg. Over de Friendshipbrug de grote weg naar Nong Khai was 1 groot reclamebord. In het dorp zelf was dat gelukkig weer over, maar er is wel verschil met Laos. Ook binnen Laos zijn overigens per regio weer verschillen waar te nemen. Regelmatig zeggen we tegen elkaat: het lijkt hier wel armer, of juist: het lijkt hier welvarender. Welvaart is natuurlijk af te meten aan het Bruto Nationaal Product, of aan het inkomen per hoofd van de bevolking. Maar dan zou je vergelijkingen tussen landen moeten kunnen maken en dat soort gegevens hebben we niet in onze fietstassen. We moeten het dus hebben van onze waarnemingen en interpretaties. Wat we zien in dit gebied van Thailand, waar de landbouw is gericht op de tabaksplantages, is dat de land- en tuinbouw grootschaliger is dan in de berggebieden in Laos. Er wordt verhandeld. De huizen zijn groter, van hardhout of een combinatie van hardhout en steen en omgeven met gras, tegels of beton, waardoor het veel minder stoffig is. De wegen zijn breder en beter, dat wil zeggen niet steeds onderbroken door een stuk zonder asfalt. De auto’s hoeven daardoor niet door de berm, wat een hoop stof doet opwaaien. We zien meer westers gekleden mensen. Dat vinden we ook wel jammer, want de traditionele kleding in Laos is voor vrouwen met name zeer elegant. Lange ‘ sarongs’ met onderaan de zoom een brede band met een motief. Er zijn meer auto’s. In Laos bestond het verkeer vooral uit vrachtauto’s, bussen en brommers. Hier zien we veel grote Japanse auto’s.

Gisteren hebben we weer in een paradijs van een guesthouse overnacht. De eigenaresse is een Japanse vrouw, Akiko (www.banthaithabo.com) die een tijdlang in Frankrijk heeft gewoond. We hadden een fantastische bungalow in een tuin vol bloemen en planten en leuke zitjes en Akiko bereidde ons een traditioneel diner op haar glimmende houten terras, waarna we tot laat hebben gediscussieerd over het boeddhisme. Er blijken grote verschillen tussen Thais en Lao-boeddhisme en dat van Japan, China en Vietnam. De Thai en Lao geloven meer in predestinatie en daarmee ook in het niet kunnen beinvloeden van het leven nu. Daardoor zouden ze volgens de Japanse vrouw minder ambitieus zijn. Wij zien wel dat de mensen in Vietnam harder werken dan de Thai en de Lao, die meer werken voor vandaag, terwijl westerlingen, maar ook Japanners, Chinezen, Koreanen, Vietnamezen ook kijken naar morgen/de toekomst.

Inmiddels zitten we in een zeer primitief bamboehutje met klamboe, maar wel met uitzicht op de prachtige Maekongriver. We gaan nu lekker eten.
Eveline