Nadat het even wennen was aan het minder spectaculaire, maar zeker ook heel lieflijke landschap, zijn we inmiddels al weer onze laatste dag in de hoofdstad eén de laatste dag in Laos. Zondag 29 januari was het Chinees nieuwjaar. Maandag gingen alle kinderen weer naar school. Dat was voor het eerst dat we dat zagen: hordes kinderen en jongeren te voet, op de fiets en soms op brommertjes met zwarte broeken en rokken en witte blouses op weg naar school. Eerder hadden we al de fantasie dat al die gesloten scholen in de maand januari betekenden dat er geen onderwijskrachten waren en dat de kinderen dus niet naar school gingen. Zo zie je maar dat je je snel een verkeerd oordeel zou kunnen vormen als je alleen afgaat op je eigen idee zonder dit te checken bij de plaatselijke bevolking. Dat was overigens ook moeilijk. We hebben dit wel eens gevraagd, maar nooit echt rechtstreeks het antwoord gekregen dat het vakantie was en dan gaat kennelijk ons vooroordeel aan het werk?

Tijdens onze route naar de hoofdstad hebben we overnacht in Thalat, een dorpje in de buurt van de Dam van een groot stuwmeer, dat voor een gedeelte van Laos zorgt voor electriciteit. Een prachtig meer met aan de oever stalletjes met horeca, maar wat een armoe ook. Men heeft van alles opgebouwd, een mooi uitzichtspunt in het meer bijvoorbeeld, maar de leuning van de trap is ooit gestolen en nooit vervangen en de verf heeft zo te zien al heel wat regentijden moeten doorstaan. Dat geldt ook voor de restaurantjes en de aanlegsteigers van de bootjes waar je mee het meer op kunt. Het is er allemaal niet meer, of het is verveloos, er ontbreken planken enz. Onze conclusie is dat er gewoon geen geld is om onderhoud te plegen, waardoor het er allemaal verwaarloosd uitziet. Er is ontwikkelingshulp geweest vanuit Nederland en Denemarken, met name om de bevissing te stroomlijnen, maar zodra de experts het land uit zijn werkt het niet meer. Eigen mensen blijken onvoldoende gezag te hebben om ervoor te zorgen dat er op los gevist wordt. Er is nu eten nodig en lange termijndenken is bij de basisbehoeften kennelijk niet mogelijk. Hoewel, die overbevissing kennen we ook in Nederland geloof ik?
Thalat staat erom bekend dat het de meeste illegale dieren op de markt brengt voor consumptie. We zagen op de markt dan ook mooie gele dode vogeltjes en een soort grote dode eekhoorntjes, hoewel ze lange poten hadden en hoefjes. Kleine hertjes was onze eerste gedachte, maar daarvoor waren ze wel weer erg klein. Dit alles de dag nadat ik squirrel, ofwel eekhoorn bleek te hebben gegeten. Het vlees was weliswaar fijngehakt, maar het was niet lekker en gelukkig kwam de wetenschap van de illegaliteit pas een dag nadien.

Vientiane ligt in een vallei. De aanplant van de rijstvelden heeft een aanvang genomen. Dat betekent dat er tussen de dorre overblijfselen van de vorige rijstoogst nu voorjaarsgroene velden liggen. Dat is erg mooi. We hopen dat in Thaliland nog meer tegen te komen, want in Laos waren we voor de rijstvelden net iets te vroeg.

Vientiane is een stad waar veel toeristen verblijven. De terrasjes aan de Me Khong, hier 1 1/2 km breed, waar je ’s avonds zo mooi de zon onder kunt zien gaan, zijn aardig vol. Er zijn een paar mooie winkels, een hele grote markt en een heerlijk Joma Bakery Cafe met verse baguettes met kaas en echte capuccino. We hebben een paar interessante musea bezocht en weten intussen heel veel van de vrijheidsstrijd en het communisme hier. Mooi is de stad niet. Onze ogen zijn er inmiddels aan gewend, maar als je weer even echt kijkt zie je toch weer het gebrek aan onderhoud, het stof en het verval. Maar ons hotel is schoon en we hebben weer een echte douche. Het klopt wel Ronald, dat ik wel toekan met een pannetje voor een paar dagen, maar het zout gaat er niet zo gemakkelijk mee van je huid. Mensen die mij kennen weten dat ik niet snel transpireer, maar met de inspanningen die we nu leveren blijk ik dat wel te doen. Dat vermengd met alle stof. Kortom, toch fijn de afwisseling van erg basaal en weer enige luxe en dat biedt Vientiane zeker.
De ontwikkelingen in zo’n stad gaan ook veel sneller dan in het berggebied waar we doorfietsten. Ik sprak vanochtend een vrouw, die hier vier jaar geleden was en zij meldde dat er heel veel meer hotels, guesthouses, restaurantjes e.d. zijn bijgekomen. Ze kende het haast niet terug.

Morgen verlaten we dus Laos en gaan we de Friendship Bridge over de Me Khong over. We zijn erg benieuwd hoe Thailand ons bevalt na dit nog erg onontwikkelde, maar daarmee ook charmante en authentieke Laos. Het is hier intussen erg heet geworden. We zitten een stuk lager, maar zijn inmiddels ook een maand verder. Dat maakt het erg moeilijk ons een winters landschap met sneeuw en ijs voor te stellen. We wensen alle schaatsers veel schaatspret toe.
Liefs van Eveline