We hadden een werkplaatsje gevonden waat wew de fietskettingen konden reinigen. Zaten dik onder het stof en het schakelen werd soms moeilijk. Daarna peddelden we op ons gemakje door het lieflijke Luang Prabang. Komt er een oude man naast me rijden, grote hoed op, brede smile in een gezond bruin gezicht. Ik denk, die is ouder dan ik, heeft dus de franse tijd meegemaakt, spreekt dus Frans: conversatie!! (dat is meestal door gebrekkige talenkennis uitgesloten). En jawel, en beter nog: hij was 7 jaar tirailleur (d.i. gewoon soldaat) geweest in het Frans leger en was er bij geweest toen dit leger in 1954 in Dien Bien Phoe door de legers van Ho Chi Min zeer smadelijk verslagen werd. Deze nederlaag betekende het totale einde van de Franse aanwezigheid in Indo China en het begin van de periode van enorme ellende van oorlog en opstand in Laos, Cambodia en Vietnam, die we ons allemaal nog goed herinneren. Dus een brok fietsende geschiedenis naast me. Hij had er weinig mee geleden, zover ik kon begrijpen had hij nog jaren een pensioen van Frankrijk getrokken en had hij volop van het leven genoten. Hij zat er totaal niet mee. Hij was 78, had al zij haar nog onder zijn hoed en met een nog grotere smile wensten wij elkaar nog une bonne journee.
Niet veel later zitten we op een terras. Komt er weer een oude man langs, wandelend naast een oude fiets met achterop een grote kist, formaat pizzakoerier. Hij rinkelt voortdurend met een belletje. Hij houdt stil 2 meter voor ons en zegt: bonjours messieurs-dames. Vous voulez des glaces? Nou hadden we net een biertje beet, dus nee, dankjewel. Hij, weer in uitstekend Frans: ik ben arm meneer, ik heb gevochten voor de Fransen, meneer, en nu moet ik ijs verkopen meneer, omdat ik arm ben. We hebben ons begrip getoond. Hij bleef er vriendelijk bij glimlachen, nam zijn lot kennelijk niet al te zwaar. Zo hadden we binnen een uur twee leeftijdgenoten warvoor het lot totaal verschillend was uitgepakt.
Frans