We hebben een paar prachtige dagen
achter ons, waar we weliswaar keihard voor hebben moeten werken, maar
de beloning is groot.

Gisteren, woensdag 3 februari zijn we
om 05.00 uur opgestaan om de warmte zoveel mogelijk voor te zijn. Na
een ontbijt in het al warme Taraza zaten we om kwart voor 6 op de
fiets. Het was nog donker zelfs. Al gauw bleek dat we op een mooie
tropische bergweg zaten. Aan de ene hand een grote rivier en aan de
andere hand een tropisch woud. Hier en daar in het woud kleine
nederzettingen, bamboehuisjes, houten hutjes en betonnen hokjes, waar
mensen hun bedoeninkje hebben. Primitief en arm. Daarnaast leuke,
levendige dorpjes. De sfeer aan de rivier doet denken aan de sfeer
langs de Mekong, maar dat is onze melancholie als het Azie betreft.
Er blijken meer van deze prachtige plekken in de wereld.

We vinden een hotel in Valdiva op 1083
m hoogte. Het is wat bewolkt, maar we zitten tot donker in ons
shirtje buiten. Heerlijk dat het niet meer zo heet is. Het dorp hangt
aan de berg en torent boven ons hotel uit. Het blijkt een levendig
plein te hebben met een grote koepelkerk en een mooi uitzicht op de
omringende bergen.

Na een stevig ontbijt blijkt dat we om
07.00 uur onze start in de mist moeten maken. Mijn fietsrokje is nog
nat van de was, want dat heeft niet gedroogd in de niet meer van fan
en/of airco voorziene slaapkamer. Dat is niet erg, want we worden
toch nat en koud is het niet. We dekken onze stuurtasjes onder. Onze
nieuwe Ortlieb-tassen zijn al waterdicht, dus onderdekken hoeft niet
meer. Op naar de eerste pas. Jammer dat we daar in de wolken
aankomen. Het veronderstelde mooie uitzicht hebben we gemist, maar ik
ben toch wel in de wolken. Ik geniet er echt van op deze manier
onderweg te zijn. Na iedere 100m stijging stoppen we even om wat te
drinken. We hebben soms hellingen van 20%. Gelukkig zijn dat iedere
keer maar korte stukjes, maar de vraag: ‘kan ik dit nog wel’ gaat wel
door me heen, maar het ging allemaal net, met letterlijk doorbijten
en hijgen.

Even voorbij de pas, op 2015 m, is een
restaurantje. Voor mij een grote soepkom warme chocolademelk. Drink
ik eigenlijk nooit, maar heb ik nu plotseling zin in. Het nat wordt
toch koud. Maar dan trekt de mist op en onze volgende klim beloont
ons dan ook met prachtige uitzichten over de groene bergen.

Om half 2 arriveren we op de volgende
pas, 2470 m. Na een uitgebreide maaltijd, veel te veel, omdat we niet
goed kunnen uitleggen wat we willen, dalen we naar 2291 m en komen
aan in Yarumal. Een echt bergstadje, waar onze reisgidsen nooit van
gehoord hebben. Dank zij Ali (een Nederlandse fietser) en zijn
Australische partner Sonja, zijn we hier terecht gekomen. Zij hebben
ons via het forum van de Wereldfietser geadviseerd in plaats van naar
Ecuador naar Colombia te gaan. Zij fietsen al drie jaar rond de
wereld en zijn van Panama, via Colombia naar Ecuador en verder gegaan
en vonden Colombia vele malen leuker. Zij hebben hun route uitgebreid
op internet staan en wij rijden een deel hetzelfde stuk als zij. Zij
geven voor ons bruikbare informatie over afstanden, hoogtes en
beschikbare hotels. Ons hotel nu ligt aan het centrale plein. Een
heel gezellig plein met een grote kerk, mooie bomen, ’s avonds
helemaal verlicht, allerlei eetkraampjes, flanerende mensen en uit de
omliggende cafe’s en restaurants, die allemaal openstaan naar het
plein, muziek. Ik moet steeds aan de kermis denken. Allerlei
muziekgeluiden door elkaar, rommelig, druk, maar ook heel gezellig.

Het is hier een stuk koeler dan de
vorige dagen. Afgelopen nacht sliepen we nog onder alleen onze zijden
lakenzak, omdat we de dunne deken die op ons bed lag niet hygiënisch
vonden. Nu hebben we een heel mooie kamer en schone lakens en een
deken op ons bed. Om naar buiten te gaan heb ik voor het eerst sinds
weken mijn fleece-vest weer eens aan gehad. Niet echt nodig, maar net
iets aangenamer dan alleen een t-shirt.

Morgen blijven we hier een dagje
uitrusten. Ali en Sonja hadden achteraf spijt dat zij dat niet gedaan
hadden, dus doen wij het nu wel. We hebben ook negen fietsdagen
achter de rug, en dat is meer dan we normaal achtereen doen.

Eveline

Foto’s vanaf Caucasia: klik hier.