Nou ja, dat is hier toch al gauw Zuid-Limburg. Maar wel heel mooi. Het landschap is tot onze verbazing erg groen. Verbazing, omdat het hier al een tijd niet regent. Er staan mooie oude bomen in de heuvelige weilanden, waar vee graast van de op prachtige plekken verscholen hacienda´s. De dorpen zijn kleurrijk, veel kleine kiosken die frisdranken verkopen en empenada´s, restaurantjes en standjes met meloen, ananas, kokos enz. We hebben steeds aardige hotels. De ene kamer is wat groter dan de andere, maar ze zijn steeds schoon, vaak is er airco en vaak ook wifi. We ogen in dit land minder exotisch dan in Azie. Men ziet ons aan voor gringo=Amerikaan en dat is hier niet negatief. De mensen zijn heel vriendelijk en nieuwsgierig, maar het is niet, zoals in Azie dat we geen moment voor onszelf hebben, omdat iedereen om ons heen komt staan. En we krijgen nog steeds bewonderende blikken, duimen omhoog en aanmoedigende kreten.
Ik heb nog geen enkele reis zoveel gedronken als tijdens deze reis. Onderweg gaan er liters water op en we maken regelmatig ruststops voor een emmertje jugo natural, een groot glas versgeperst sinasappelsap, een cola light of een ander frisdrankje. En als we een hotel hebben gevonden is de eerste vraag die Frans stelt of ze een paar biertjes koud hebben. Die drinken we meestal op vóórdat we gaan douchen. Dat is dan onze beloning voor de inspanning.
Dan hebben we wat fietsproblemen onder de knie gekregen. Frans had spel op zijn achterwiel en vermoedde dat dit versleten kogeltjes waren. Dat kan hij zelf niet oplossen. Natuurlijk werd dat juist op zondag zo erg, dat hij er niet mee door durfde te rijden. Via ons hotel werd er een brommertaxi geregeld en om 07.00 uur maandagochtend stond deze voor het hotel om Frans naar de fietsernmaker te brengen. Dit bleek een professioneel bedrijfje en ze hebben de kogeltjes kunnen vervangen.
Ik kon niet meer op het grootste blad komen bij het schakelen. Was eerst niet zo´n probleem, zo vaak gebruik ik dat niet en met het middenblad kom je een heel eind, maar toen lukte van het kleinste blad naar het middenblad ook niet meer. Lichte paniek bij mij tot mijn held na enig redeneren waar dat nu aan kon liggen, bedacht dat de handgreep waarmee ik schakel klem zit, doordat mijn ergonomische handvat en de bar-ends er te dicht tegenaan zijn gaan zitten. Frans heeft alles wat losser gezet en ik kan weer vlot schakelen. Zouden onze voor ons gevoel onverslijtbare Santos bikes na 5 jaar nu toch slijtageverschijnselen gaan vertonen? In elk geval is het euvel voor nu verholpen. Dat moet ook wel, want morgen verlaten we het heuvelige land om weer de bergen in te gaan. Er staat ons, na 40 km heuvel een stevige klim van 18 km en 900 hoogtemeters te wachten. Dat wordt dus echt om 05.00 uur vertrekken. We hopen dan ook wat meer koelte te krijgen, want de hitte blijft onverminderd.
Eveline