Na een leuke dag in St. Marta op naar Parochie San Pablo in Barranquilla, om Jos, onze Nederlandse kennis, te ontmoeten en te zien waar hij een paar maanden per jaar werkzaam is als fysiotherapeut.  Jos heeft ons weliswaar afgeraden om in Colombia te gaan fietsen, omdat je er beroofd, gekidnapped en doodgeschoten kunt worden, maar hij lijkt ons niet kwalijk te nemen dat we zijn goede raad in de wind hebben geslagen. We kennen hem alleen van de telefoon en het e-mail verkeer  en we willen hem en de plaats waar hij werkt, graag zien.

Voordat we in de parochie terecht kwamen hebben we het nodige avontuur beleefd. We fietsten over een dijk langs de zee. Er waren zoutpannen en vreselijke krottenwijken. Verveloze hutjes met daken van golfplaten, op elkaar, in het losse zand, omringd door vuil, dat buiten het eigen territorium gewoon wordt weggegooid kennelijk, en dat natuurlijk de nodige vliegen aantrekt. Schaduw is er niet. Omdat we op een gegeven moment aan wat rust toewaren, zochten we beschutting bij een geparkeerd staande vrachtwagen met panne. We gingen daarvoor de berm in. Dat bleek, toen we weer verder wilden, een minder goed idee. We hadden in de doornen gestaan. Frans waarschuwde al: raadpleeg je banden even op doorns. Ik heb er ook een uitgehaald, maar te laat. Ik bleek twee lekke banden te hebben en Frans één. Gelukkig hadden we twee reservebanden. Voor de derde band wist Frans het gaatje te vinden doordat we vlakbij een klein meertje bleken te staan. Toen die band geplakt was kwam er een 40 jaar oude vrachtwagen naast ons staan. Er stapten twee jonge knullen en een oudere chauffeur uit. De jongens begonnen voortvarend onze fietsen op te laden en ze sommeerden ons min of meer in de vrachtauto te stappen. Zelf gingen ze in de laadbak. ‘ Dat is hier Arizona’ zei de chauffeur. ‘ Ik breng jullie naar een schaduwplek om jullie werk af te maken’  40 km verder zette hij ons af op een schaduwrijke plek. Van beloning wilde hij niets weten.