Na een lange rit komen we terecht in deze parochie en in het huis van enkele religieuzen van de orde van Camillianen. Deze (Nederlandse) mensen hebben in 40 jaar enorm veel werk verzet om in de wijk La Paz de leefbaarheid op een hoger niveau te brengen. La Paz is een van de arme wijken van Barranquilla. De Camillianen, een groepje van 4 momenteel, hebben een centrum voor gehandicapte kinderen opgericht, vergelijkbaar met onze mytylscholen. Een verzorgingshuis voor ouderen. Een school. Een gezondheidscentrum. Een bibliotheek. Een cooperatieve bank, waar mensen o.a. hun energiebetalingen kunnen regelen. Het zijn zelfstandig opererende bedrijfjes, bekostigd door deels overheidsgeld, deels door fondsen en giften. De mensen van de orde leven zeer sober. Al het geld komt dus ongeveer rechtstreeks terecht bij de verschillende bedrijfsonderdelen. De Camillianen richtten de centra op, voerden het beheer en dragen hun ´directie´-taken in de loop van de tijd over aan de plaatselijke bevolking. Wij waren echt onder de indruk van wat zij hier hebben gerealiseerd. Jos, de Nederlandse vrijwilliger, die momenteel weer drie maanden zijn deskundigheid als haptonomisch fysiotherapeut voor de gehandicapte kinderen inzet, heeft ons een hele dag op sleeptouw genomen om ons een beeld te geven. Hij draagt zijn werkwijze over aan de plaatselijke fysiotherapeuten. Het centrum voor gehandicapte kinderen ziet er aardig professioneel uit. Er wordt steeds nog verbouwd en verbeterd.
Het gezondheidscentrum, waar eerstelijns gezondheidszorg wordt gegeven: huisartsenzorg, verloskundige hulp, ambulancezorg, apotheek, kampt met financiele problemen door de afhankelijkheid van verschillende geldstromen van gemeenten en zorgverzekeraars die hun betalingsverplichting niet nakomen. De professionals binnen het centrum ontvangen daardoor tijdelijk geen salaris, maar blijven toch hun werk doen..
De bibliotheek wordt helemaal vernieuwd.
Het verzorgingshuis is gevestigd in een in koloniale stijl gebouwd huis met een mooie buitenruimte met een bamboeconstructie van de Colombiaanse architect Simon Bélez. Bélez ontving onlangs een Nederlandse prijs voor zijn werk en had op de wereldtentoonstelling in Hannover een paviljoen.
Wij zijn heel warm ontvangen door de Cammilianen. Ze wonen in een vriendelijk huis met een aangename schaduwdrijke tuin. We hadden er een eigen slaapkamer met badkamer en genoten heel Nederlandse maaltijden. Gewoon lekker bruin brood met kaas en aardappelen met een stukje vlees. En tijdens de maaltijden gesprekken over het werk.
Jos verraste ons de tweede avond op een bezoek aan het oude stadion, waar een voorbode van het beroemde carnaval plaatsvond. Een aantal kleurrijk uitgedoste dansgroepen deden hun uiterste best om in een voor ons onduidelijke competitie de nodige punten binnen te halen.
Voor foto’s van de parachie en het carnaval: begin met deze.