Zaterdag 1 november zijn we Laos binnen gefietst. Na Mengla was het een gemakkelijke rit naar Mo Han, de grensplaats. Gemakkellijk omdat we de hoofdweg namen, we waren de jungle en het bergop en -af rijden weer een beetje beu. Mo Han is een prachtig stadje, met een prachtig aangelegde hoofdstraat, die op de grens eindigt. Mooie gebouwen, we denken een visitekaartje voor reizigers die vanuit Laos daar het land binnenkomen. Nou, verderop ziet het er vaak wel een beetje anders uit.
We hebben er in een fijn hotel geslapen met een mooi balkonnetje met uitzicht. Het land uit was zo gepiept, even het kantoortje in, stempeltje in het paspoort, controle bij de slagboom en rijden maar. Een paar km verder de Lao immigratie. Een schamel kantoortje aan een modderig parkeerterrein. Maar na wat papierwerk, een pasfoto en 31 US dollars (1 USD vanwege het weekend, dat deden de kommiezen in Zundert vroeger toch ook) kregen we een stempel in de pas voor een verblijf van 30 dagen. Dat moet lukken, denken we. De wegen zijn goed, en we weten waar we zijn, want we kunnen de aanwijzigingen langs de weg lezen. Wat een gemak.
Bij de afslag naar Luang Namtha ontmoetten we Bruce Boker. Een alleen fietsende pensionado uit Tasmani"e, Australie. Hij was van Chang Mai, Thailand, op weg naar Yunnan en wilde naar het gebied waarvan wij wisten dat er niet te fietsen valt. Hij heeft ter plaatse zijn reisplan bijgesteld. In ruil voor onze landkaarten van Yunnan (hij had slechts een fotokopietje bij zich!) trakteerde hij ons op koffie in een stalletje langs de weg. Wat een genot, koffie zomaar midden op de dag. Dat was lang geleden.
Nu, in Luang Namtha, hebben we ontbeten met een baguette en een grote mok koffie. De verschillen met China zijn duidelijk, dit land is meer op ons westerse mensen ingesteld. Dat is voor ons aangenaam. Vanmiddag zomaar een sandwich gegeten, met koffie weer natuurlijk.
Luang Namtha stelt niet veel voor, maar het gaat toeristisch wat worden. Er zijn veel guesthouses voor zo’n kleine plaats, trekking burootjes, internetcaf’e’s, restaurants. Je kunt er allerlei tochtjes en tochten maken. Wij hebben vandaag wat door de velden en door de dorpen van – wederom – verschillende minderheden gehobbeld. Je moet je voorstellen: dorpjes van een stuk of 10 – 20 huizen (hutten) met in het midden de dorpskraan (vaak met een bordje erop: Het embleem van het rode kruis, of bv. Gift from the perople of Canda), waar men zich staat te wassen e.d. (mannen en vrouwen wassen zich, de eersten in de onderbroek, de vrouwen gehuld in een sarong die ze onder de oksles hebben geknooopt). Een kilometer keien- en zandpad verder een ander dorp, met een andere klederdracht, een andere taal e.d. Toch vreemd, zo dicht op elkaar en zo verschillend.
We wilden morgen een boottocht onder begeleiding maken, maar: "de bootman is te ver weg, kunnen geen contact maken, geen tocht morgen". Dus we vertrekken morgen weer verder naar het zuiden. Over een dag of vier denken we in Luang Prabang te zijn.