We hebben besloten geen excursie te maken in het nationaal park Tayrone. Het nationaal park beslaat het voormalige woongebied van de Tayrone, een oorspronkelijke bevolkingsgroep in dit gebied. Vroeger, en nu soms nog, duidden we deze mensen aan met de term Indianen. Het park beslaat een gedeelte van een apart gelegen, betrekkelijk kleine bergketen, die luistert naar de naam Sierra Nevada de Santa Marta. Santa Marta is een grote stad (500.000) aan de andere kant van de heuvel en is een van de eerste Spaanse koloniale nederzettingen op het zuid-Amerikaanse vasteland. Het is ook de plaats geweest waar de Amerikaanse United Fruit Company (Fyffes, Chiquita) haar hoofdvestiging had, een halve stad aan een havencomplex, kantoren en eigen woonwijken. De uitbuitingspraktijken van deze fruit-multinational heeft in het verleden enkele malen tot opstanden geleid en daarmee hebben ze bijgedragen aan de politieke wordingsgeschiedenis van het land. De bergketen is wel de hoogste van het land, met een top van ruim 5700 alt, een tikkeltje hoger dan de Kilimanjaro dus, die de hoogste is van heel Afrika.Er ligt eeuwige sneeuw, vandaar de naam Sierra Nevada (=besneeuwd), die we ook wel kennen van ketens in Spanje en Californië.
Geen excursie dus. We hebben 6 dagen onafgebroken gefietst om door het laagland van Bucaramanga naar de kust te komen. Dat is activiteit voldoende geweest, de ervaring leert dat je om de ca. 5 dagen een dag moet pauzeren om fris te blijven. Het werd dus een dagje strand. Eveline is bezig aan weer een Voskuil en ik ben begonnen in “Sprakeloos” van Lanoye, mooi en geestig. Een lekkere sandwich en jugo natural voor de lunch, skypen naar Nl en de ketting maar eens reinigen. Van die dingen dus. Er staat een briesje, het lijkt wat minder heet. Of raken we gewend?
Morgen een klein stukje fietsen naar Santa Marta, één pittige heuvel en we zijn er. Dan de dag erna een lange etappe naar een andere grote stad, Baranquilla. Hier hopen we een Nederlander te ontmoeten, die er vrijwillig een aantal maanden per jaar in een kliniek in een arme wijk werkt.

Taganga is een dorpje van een tiental straten, verdeeld in “quadras”, vierkanten of blokken. De straten liggen, zoals in elke stad of nederzetting in de meeste zuid-Amerikaanse landen in een patroon van vierkanten. In Taganga zijn een paar hoofdstraten verhard, de rest bestaat nog uit stof en keien. De “boulevard” is leuk gemaakt en is één rij restaurantjes, barretjes en duikscholen. Erg gezellig en rustig allemaal. Het plaatsje ontwikkelt zich sinds een jaar of 5 als backpackers pleisterplaats. De rugzaktoerist dus, en hoewel wij dat niet zijn, is dit toch de reden dat we hier naar toe getrokken zijn. Het grote verschil tussen de backpacker en ons is dat de backpackers in zo’n plaatsje uit een bus komen vallen en dan bij elkaar willen hangen en/of activiteiten ondernemen, excursies bv. Onze hele reis zelf is een grote excursie, dus als wij in zo’n plaats aankomen willen we eigenlijk alleen maar ons gemak houden en wat uitrusten. Het voordeel van de deze plaatsen is dat er geen grote toeristen-complexen zijn, wel een boel guesthouses zoals Villa Mary, waar wij nu zitten. Die accommodaties zijn vaak erg goedkoop, goedkoper dan gewone hotels. Er is vaak  een dormitory (een wat grotere kamer met stapelbedden) en gewone kamers (waarvan wij er een nemen), er heerst een relaxte huiselijke sfeer, je kunt gebruik maken van de koelkast, of de gehele keuken, er is meestal goed internet (iedereen heeft een netbook bij zich tegenwoordig, lijkt het), hangmatten, boekenruil, was-service etc. Lekkere plaatsen om te verblijven en om reizigers van over de gehele wereld te ontmoeten.

De informatie over zulke plekken doe je onderweg op van mensen die er geweest zijn en halen we uit de twee reisgidsen die we bij ons hebben: De Bradt (UK) en de Viva-travelguide (US). De voor de hand liggende Lonely Planet (Aus) hebben we deze keer niet, omdat we daar slechte kritieken over hadden gelezen.

Ondertussen balen we wel dat we  precies de stad van Gabriël Garcia Marquez hebben gemist.