Eerder schreven we niet echt vreselijke
armoede te hebben gezien. Vele kilometers verder is dat beeld wel
veranderd. Naast de echte krottenwijken bij de grotere plaatsen zien
we onderweg ook veel lemen huisjes, of houten hutjes met golfplaten
daken, of daken van riet. Onverharde paden eromheen, dus stof en vaak
rotzooi die buiten het eigen domein wordt neergegooid. Daarnaast zien
we grote huizen met zwembaden, hacienda’s, vaak veeboerderijen, op
grote landerijen. Tussenin zijn dan de vrolijk gekleurde bepleisterde
huisjes, zeer eenvoudig, maar schoon. Ook die mensen hebben het niet
breed. Ik weet niet waar het verschil tussen leven in viezigheid en
nette eenvoud door komt. Duidelijk is wel, dat lang niet iedereen
werk heeft. Bij de stopplaatsen voor bussen krioelt het van de
verkopers, die proberen aan  reizigers hun empanades, fruit,
frisdranken enz. te slijten. De mannen die sjouwen met thermoskannen
tinto (zwarte zoete koffie) en de schoenpoetsers in de parken in de
stad getuigen van  pogingen toch iets te verdienen.

Eveline