Dat klonk dan wel heel dapper in ons laatste berichtje: dat we een sobere jaarwisseling verkozen, maar bij nader inzien bleken we eigenlijk toch allebei behoefte te hebben aan enig feestgevoel. Toen we met oudjaar 50 km gefietst hadden en we vóór de nog resterende 40 in een dorp pauzeerden vonden we het vooruitzicht wat armoedig allemaal: een guesthouse met een kamertje waar je niet echt leuk kunt zitten en een dorp waar de eenvoudige eethuisjes , als ze er al zijn, om 21.00 uur de lichten uitdoen. Toch maar proberen Siem Reap te bereiken? Dat was snel beslist. De eigenaar van het restaurant waar we zaten wees ons hoe we een busstop konden regelen en een paar uur later fietsten we Siem Reap binnen. We vonden een aardig guesthouse en in de stad was het een echt festijn. Alvorens ons in het feestgedruis te wagen, gingen we naar een film over het Rode Khmerregime, maar plotseling viel de electricitet in de hele stad uit. Met onze hoofdlampjes op zijn we naar de ‘Pubstreet’, gegaan. Een straat vol restaurantjes, waar overal kaarsen brandden en een leuke sfeer hing. Om 23.30 gingen de lampen weer aan en dat werd met veel gejuich ontvangen. Er waren bands, er werd gedanst en om 24.00 uur was er vuurwerk. Dat kan hier heel goed buiten, omdat het ’s avonds nog heerlijk warm is. Het was wel een blank festijn, maar we waren toch blij hier te zijn en niet slapend in een dorpje niets mee te krijgen van óns westerse Nieuwjaar.

Nieuwjaars diner in The Red Piano