Shaxi was erg leuk. ’s Avonds nodigde Xiao, de manager,het echtpaar van de coffeeshop, waar we eerder een heerlijke cappucino en Yunnan coffee hadden genoten en een jonge vrouw met de Engelse naam Shelly uit voor een theeceremonie. Nou, dat werd een hele avond Pu’er thee drinken uit piepkleine kopjes, vergezeld van een door de moeder van de manager eigengebrouwde brandewijn. Ik ben niet zo’n theemens en aan het eind van de avond kon ik werkelijk geen thee meer zien. Xiao bleef maar water koken.. Maar het werd een genoeglijke avond met heel veel discussie over China, Europa en Amerika, onze energiebronnen, de kredietcrisis, de verschillen in cultuur enz.

Vanaf Shaxi zouden we via een alternatieve route naar Eryuan en van daar naar Dali. Over die alternatieve route is heel wat discussie gevoerd tussen het echtpaar, Shelly en Frans. Kaarten erbij, maar het bleef onduidelijk of het door ons gekozen alternatief wel mogelijk zou zijn. Na een stukje uitproberen op de alternatieve route, besloten we deze toch maar niet te nemen. Het was een soort kinderkoppenweg, heel steil en dat met onze bepakking. De andere weg is mooi asfalt door een prachtig dal, dus dat zou het worden. Het viel uiteindelijk tegen. Het was veel verder dan we dachten en was erg bergachtig. Wel mooi. Een landslide zorgde voor dikke kleiklonten op onze fietsen. De remblokjes waren niet meer zichtbaar en in een rivierstroompje hebben we de banden afgespoeld, want ze waren twee x zo dik geworden door de klei-aanwas en dat rijdt zwaar.

Na 50 km waren we bij de afslag waar we de grote berg over zouden moeten en toen waren we moe. Een Engels sprekend meisje, dat ons werkelijk aanklampte om Engels met ons te kunnen spreken en ons meteen tot oom en tante bombardeerde, raadde ons aan de bus te nemen. Gelukkig hebben we die raad aangenomen, want het werd een twee uur durende busrit, meer dan 1000 m stijgen over een 50 km lange keienweg. Dat hadden we die dag niet meer gehaald.

Een luxe hotel die nacht en een licht tochtje gisteren bracht ons terug in Dali, waar we in het ons al bekende guesthouse een paar dagen bijkomen. Frans heeft onze fietsen opgepoetst en de kettingen gesmeerd en ze zien er weer prachtig uit. Ik heb het boek over de familie Meijer uit en teruggestuurd naar Nederland, samen met onze routeboekjes van China. We gaan het, als we morgen ons visum verlengd krijgen, weer op eigen houtje uitproberen. Intussen zijn we daar wat geruster op. Er komt altijd wel weer een oplossing.

Het is mogelijk dat we de komende weken weinig internetmogelijkheden hebben. We melden ons wel weer zodra we kunnen.

Eveline