Na vier dagen fietsen hebben we nu even pauze in Lijang. Lijang ligt op 2400 m hoogte en de oude stad is een soort Valkenburg, of Volendam. Winkeltje na winkeltje, maar wel in de prachtigste oude Chinese huizen in ossebloedrood geschilderd. En heel veel toeristen. Vooral chinezen. Verder zijn de talloze restaurantjes op de westerling toegesneden. Dat wil zeggen dat we weer koffie kunnen krijgen en brood, zelfs met geitenkaas. We gaan hier wat highlights bezoeken en trekken zaterdag weer verder de bergen in.

Het klimmen valt ons zwaar. Na 50 km berg op en berg af hebben we gisteren daarom een stuk de bus genomen. Een beetje afzien mag natuurlijk wel, maar het moet leuk blijven.

Wat ons tot nu toe opvalt is dat je niet kunt spreken van een traditionele cultuur of een zich vernieuwend China. Alles bestaat naast elkaar en voor het oog in complete harmonie. Dat zie je in de kleding en het gedrag: hypermodern geklede en zelfverzekerde jongens en meisjes die lopen te sms’en, naast heel verlegen jongens en meisjes, waarbij de meisjes lonken naar mijn aandacht en duidelijk nieuwsgierig zijn naar nieuwe invloeden. Je ziet het in de landbouw: waterbuffels en muilezels naast hypermoderne landbouwmachines en mooie 4wheels.

Dan het eetgedrag van Chinezen buiten de toeristenstreek: dat is in onze ogen ronduit vies. Ze eten heel slordig met hun stokjes, waar, ook al zijn ze daarmee heel behendig, toch regelmatig wat afvalt. Dat komt dan bij voorkeur op de grond terecht, waar ze ook hun peuken neergooien. Kortom: we kijken onze ogen uit.

Ik moet afsluiten nu. Wordt vervolgd.

Eveline