De 2de etappe begonnen om 0730 in de regen. Werd echter in de loop van de ochtend beter. Eerst ca. 30 kms vlak pad door het dal van de Inn, daarna bij Landeck omhoog richting Reschenpas, die we echter pas na 3 beklimmingen en de volgende dag zouden bereiken. De eerste beklimming was weer zeer steil, maar nu over asfalt en we konden op de fiets blijven. Na enkele uren vonden we in het gehucht Hochgalmigg een Gasthof dat eigenlijk gesloten was omdat de eigenares met pensioen was. We kregen echter een lekkere kop koffie, waaraan we intussen zeer behoefte hadden. Het was tamelijk koud, we zaten in de keuken waar Mutti de houtkachel had aangestoken. Later onze weg vervolgd, soms lopend door het bos naar de Jausenstation Neuegg, waar we lunchten met prachtig uitzicht. Daar voegden  Andy en Thomas – de Duitsers die dezelfde route reden – zich bij ons. Tijdens de lunch ontsnapte met het geluid van een klapband de lucht uit de voorvork-vering van Thomas’ zijn bike.  Pech, nu had hij alleen nog maar olie en springveer-spanning, zijn stuur stond 10 cm lager, niet handig. Daarna naar beneden terug naar de bovenloop van de Inn. Na enige tijd reden we daar zomaar Zwitserland in. In Martina wat gedronken, wederom bij een bejaarde dame. Zij presenteerde kleine peertjes op een schaaltje. We kregen er een mesje bij dat echter te vies was om aan te pakken, Maar het blijft toch aardig van deze mevrouw, en de peertjes smaakten erg lekker. Daarna omhoog naar Nauders, via een slingerende Schotterweg (steenslag). Zwaar. 100 meter stijgen, 10 hoogtemeters lopen, weer 90 hoogtemeters fietsen etc. Op een gegeven moment: PENG! Mijn ketting gebroken. Er zal wel een steentje tussen een schakeltje gezeten hebben of iets dergelijks. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat het alleen maar door mijn krachtige pedaaltred kwam 🙂 . Na reparatie m.b.v. een kettingponsje en een zg. powerlink (een kettingschakeltje dat je er met de hand tussen zet) kon ik na een kwartiertje weer verder. Is de hele reis verder goed gegaan. Ronald heeft op deze plek zijn fietsbril verloren. Niet meer teruggevonden. Heeft die van mij genomen, ik droeg even graag mijn normale (zonne)bril. Andy en Thomas haalden ons hier weer in en we hebben verder de hele reis met hun samen gereden. Na 90 kms en ca 2000 hoogtemeters bereikten we ons hotel in Nauders, waar alles aardig klopte, maar waar we de meest harkerige en chagerijnige ober van het westelijk halfrond troffen. Ook een ervaring, met open mond naar staan kijken. Thomas heeft zijn voorvork weer opgepompt met het speciaal daarvoor bestemde pompje dat ik in mijn koffer had en heeft de hele tour zo kunnen rijden, om de paar uur oppompen.

In de warme keuken

De luchtkamer van de voorvork is leeggelopen