Hoewel ik eerder beweerd heb, dat ik liever in de bergen ben dan aan zee, viel dat dit keer niet echt mee. Woensdag gingen we vol goede moed weg uit ons luxe verblijf in Kalibukbuk. We beginnen met een uurtje schuilen voor de regen. Daarna: almaar stijgen, van zeeniveau naar 800 m. De panorama’s waren weer ‘ het mooiste dat ik ooit gezien heb’, maar mijn hemdje is nog nooit zo zwaar geweest van mijn eigen lichaamsvocht. Dit was wel de zwaarste toer van deze vakantie. De kick achteraf maakt veel goed. Geen enkele keer afgestapt!!!

Gisteren, donderdag dus, moesten we nog 400m verder stijgen en de aankondiging van hellingen van 20% vonden we voldoende excuus voor een bemo, een vrachtwagentje, of busje, dat als taxi fungeert voor de fietsen en de fietsers. De eerste 8 km hebben we op deze manier overbrugd. Daarna 14 km fietsen over de graad van de berg met prachtig uitzicht. Overnachting in een vergane gloriehotel met mooi uitzicht op het meer, maar jammer genoeg hebben we niet lang genoten van het uitzicht. Het begon te regenen en van de mooie botanische tuin die we wilden bezoeken, hebben we vervolgens ook maar een stukje gezien. Met een verkouden, enigszins koortsig hoofd lag ik om 21.00 uur in bed. Zo zijn de bergen geen aardigheid.

Uitzicht vanaf de veranda op het kratermeer, onder het wolkendek.

Panorama’s.

Tempel in het meer.