Zoals in het gehele leven. De minste tot nu toe: Al 2 keer is het post-elastiek, waarmee ik het klepje van de stuurtas dicht hou zodat het routeboekje er niet uitvalt, gebroken. Ik ben nu aan mijn laatste reserve bezig. Dan als ik Basel uitrijdt en even meot lopen flappert de zool van mijn rechterschoen, voor de helft los. Dat kan echt niet. In een buitenwijk een shopping centre: geen minute-man. Dan maar rijden, op de pedalen flappert niets. Als ik langs het eerstvolgende dorpje kom wil ik wel weer proberen. Ik koers op het centrum af, het kerktorentje. En waarachtig, onder de toren staat net de postbode en die wijst: 50 meter dat straatje in aan je linkerhand. Een Guusje-Staal-achtige donkere ruimte met lappen leer, een naaimachine en de lucht van lijm en leer. Binnen 10 minuten stond ik buiten, voor 6 franken. Het zit nog steeds vast. Het ergste nu: nadat ik enige uren al uit Straatsburg weg was stopte ik even om een appeltje te eten. Het was nog niet eens zo’n harde. Maar met een voor mijn gevoel enorme krak brak links voor een snijtand bijna geheel af. Ik heb er geen pijn aan, maar het ziet er niet feestelijk uit. Gelukkig zijn de weersomstandigheden zodanig dat er niet veel te lachen valt, dus ik maak maar weinig mensen aan het schrikken.